„Mamy upodobania do określonych barw, szukamy odpowiednich środków wyrazu. Dlatego ludzie tak różnią się od siebie. Ja mam, na przykład, skłonność do odcieni szarych. Rzadko sięgam po ostrzejsze zestawienia i kolory, a jeśli nawet od nich zaczynam – kończę jednak na gamie szarej. Nie potrafię inaczej”. Jacek Sienicki nigdy nie ukrywał swojego upodobania do szarości, które nazywał „specjalnym wyczuleniem”. Ulubionym motywem malarskim Sienickiego były kwiaty doniczkowe. Pokazywał je w sposób niebanalny, prosty i wręcz ascetyczny. Nadawał im często sens metaforyczny, prezentując tym samym własną filozofię malarską. Swoim pięknem, a także ukrytym przesłaniem kwiaty zwracały uwagę krytyków. O swych intrygujących kompozycjach artysta mówił: „Interesuje mnie kwiat w swojej biedzie, w chorobie, w zamieraniu; człowiek o słabej kondycji, w zamyśleniu, w samotności…” (Elżbieta Dzikowska, Wywiady z mistrzami malarstwa, Warszawa 2011). Czytając wnikliwie wypowiedzi Sienickiego, możemy dojść do wniosku, że prezentowane na niniejszej aukcji dzieło „Kwiat” stanowi swoistą fuzję ulubionych zagadnień artysty, zarówno jeżeli chodzi o kolorystykę, jak i tematykę. Namalowany przez Sienickiego zmizerniały kwiat jest utrzymany w odcieniach szarości. Również ze względu na specyfikę warsztatu jest to dzieło typowe dla tego malarza. Często nakładał gęstą farbę grubymi impastami, niekiedy wydrapywał elementy w wielowarstwowych powierzchniach obrazu, czerpiąc z tradycji koloryzmu i przesuwając jego granice. Kluczowym dla języka malarskiego, który na przestrzeni lat kształcił Sienicki, był impast, w którym artysta posługiwał się w sposób mistrzowski. To właśnie grubo kładziona farba sprawia wrażenie, że malowany obiekt wygląda jak fragment żywej materii. Zawężona gama barwna oraz reedukacja motywów służyły Sienickiemu do doskonalenia warsztatu. Jak opowiadał w wywiadzie z Elżbietą Dzikowską: „Warsztat jest niezwykle istotny. Kształcimy się, rozwijamy, obserwujemy siebie i swoje dokonania po to, żeby lepiej sterować swoimi umiejętnościami. Ale także, żeby lepiej sterować swoimi umiejętnościami. Ale także, żeby umiało się zrezygnować z wielu rzeczy, które mogą być tylko perfekcjonizmem, żeby to, co robimy, nie stało się wyłącznie umiejętnością pozbawioną przeżycia. Matisse mówiła: ‘Jeśli umiesz malować prawą ręką – weź pędzel do lewej’. W tym skrócie zawarł myśl o niebezpieczeństwie perfekcjonizmu. Malraux powiedział: ‘Wody perfekcjonizmu są jednocześnie głębokie i płytkie’. Najlepszy nawet warsztat nie zastąpi autentycznego wzruszenia. Natomiast bez umiejętności przekazu, bez precyzji, najbardziej wartościowe przeżycie jest niczym” (Jacek Sienicki w rozmowie z Elżbietą Dzikowską, Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, Izabelin–Warszawa 2011, s. 208). Malarstwo Jacka Sienickiego odnosi się do kondycji człowieka we współczesnym świecie. Jak opisywał źródła sztuki malarza Janusz Jaremowicz: „Sienicki maluje to, co postrzega i ogarnia intuicją w bliskim kręgu egzystencjalnym. Maluje fragmenty swego pokoju, widok przez okno, rośliny w doniczkach i garnkach, drzewka pod domem, postacie ludzkie zawsze jakoś spowinowacone z własną sylwetką – szczupłą, o pociągłej twarzy. W obrazach artysty pojawiają się jeszcze dwa motywy, osobliwe i w swojej powtarzalności charakterystyczne dla niego: połacie mięsa i czaszki zwierzęce. Te szczątki, o wymowie zarazem wieloznacznej i dosadnej, zdają się tutaj pełnić funkcję metaforyczną, reprezentując granicę egzystencji – i skończoność, i zależność. Cała ta ikonografia jest skrajnie uboga. Pomijając to, co z niej jest poza życiem, jak czaszki, wszystko tu – kształty roślinne i ludzkie – nosi piętno istnienia utrudzonego, poddanego erozji, trwającego na przekór odrzuceniu” (Janusz Jaremowicz, Malarza osobny [w:] Jacek Sienicki, [red.] Janusz Jaremowicz, Łowicz 1994, s. 19). Efekt szarości przy jednoczesnej zasobności chromatycznej to kolejna cecha stanowiąca przykład twórczego podejścia do zagadnienia koloryzmu, z którym malarz miał styczność choćby poprzez twórczość Artura Nachta-Samborskiego. Uważał go za swego mistrza i wzór do naśladowania. Bardzo również cenił Olgę Boznańską i Witolda Wojtkiewicza. Stale się z nimi porównywał i wręcz perwersyjnie cieszył się ze swej malarskiej „niedoskonałości”. Co ciekawe Artur Nacht-Samborski, który był jego największym mistrzem, przez niektórych był zwany – dość deprecjonująco – „malarzem fikusów”. Był to ulubiony kwiat doniczkowy, egzotyka na wyciągnięcie ręki. Sienicki nie cieszył się wielką sympatią w środowisku artystycznym. Uchodził za odludka. Mimo wszystko, w 1953 udało mu się wziąć ślub z Wandą Kasińską – koleżanką z ławy szkolnej, która jak on studiowała na Akademii Sztuk Pięknych i była jednocześnie studentką historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Rok później na świat przyszła córka państwa Sienickich – Joanna, która poszła w ślady ojca i została malarką. W 1995 miało miejsce ważne wydarzenie dla całej rodziny Sienickich, a mianowicie odbyła się wspólna wystawa Jacka z córką w Galerii Milano. Joanna po uzyskaniu dyplomu w pracowni Jana Tarasina skończyła studia w czasie wybuchu stanu wojennego i zaraz potem osiadła we Francji. Jej ojciec zaś w trakcie stanu wojennego uczestniczył w licznych manifestacjach kultury niezależnej, wystawiając swoje prace w kościołach. Wspólna wystawa była zatem podwójnie przyjemnym spotkaniem po latach rozłąki. Można powiedzieć, że było to spotkanie dwóch pokoleń Sienickich, ale też dwóch koncepcji życiowych oraz malarskich.