„Parafrazowanie mitologicznych motywów to znamienny rys symbolistycznej ikonografii odbierającej antycznym mitom ich patos i dramatyzm, oswajającej hybrydycznych bohaterów. Trytony, fauny, satyry, syreny, chimery i harpie pojawiają się na płótnach symbolistów we współczesnym im krajobrazie, pospolitym, surowym, zupełnie odmiennym od greckiej i rzymskiej scenerii”. (Irena Kossowska, Łukasz Kossowski, Malarstwo polskie. Symbolizm i Młoda Polska, Warszawa 2010, s. 88). W twórczości Malczewskiego fauny grają na fletach czy piszczałkach lub nucą melodię, budząc skryte pragnienia, może nawet namiętności czy żądze, lecz nie ma w nich dramatycznego wyrazu. Często inspirują innych bohaterów obrazów. Jak w wielu innych obrazach mistrza, tak i tutaj dochodzi do osobliwego mariażu mitologicznego sacrum i ziemskiego, rdzennie polskiego profanum. Takie połączenie, choć zaskakujące w swojej formie, nie dziwi w kontekście twórczości Malczewskiego, która operuje zwykle tak niecodziennymi zestawieniami. Omówione już obszernie powyżej sylwetki faunów i satyrów to stali bohaterowie bachanaliów – szaleńczych obrzędów, mających swoją genezę w kulturze starożytnej Gracji. Otumanione winem i śpiewem nimfy z orszaku boga Bachusa miały wpadać podczas nich w pewnego rodzaju ekstazę. Jak można przeczytać w tragedii Eurypidesa „Bachantki”, pochłonięte nieludzką żądzą, w amoku żywcem rozszarpywały ludzkie ciała, oddając się przy tym rozpuście! Na obrazie Malczewskiego bachiczny korowód przyjmuje zgoła inny wydźwięk i zdaje się odnosić do odrębnych znaczeń. Owemu pochodowi przewodzą, co zaskakujące, kroczący w brunatnych płaszczach Sybiracy. Kolejny raz mityczna historia uwikłana zostaje u Malczewskiego w polityczny i narodowościowy kontekst, w którym poddana zostaje dyskusji najważniejsza kwestia owej epoki – kwestia wyzwolenia. Na tle mitycznej historii napierającego naprzód orszaku Bachusa wyłania się zatem sprawa narodowa. Sam korowód jawi się tutaj jako modus kompozycyjny, chętnie wykorzystywany przez Malczewskiego. Bachantki i satyry stanowią ponadto część „Błędnego koła” mistrza (1895-97, Muzeum Narodowe w Poznaniu). Owe szalejące menady to ucieleśnienie epokowych bolączek – przedstawienia femme fatales pląsających z satyrami, licznie zaludniającymi przestrzenie kreowane przez Malczewskiego i rodzące mnogość interpretacji symbolicznych.