Południe Francji było dla wielu malarzy źródłem inspiracji. Artyści szkoły Pont-Aven czy École de Paris przyjeżdżali do Prowansji na liczne plenery i studia z natury. Wśród twórców przebywających na południu Francji można wymienić chociażby Melę Muter, Mojżesza Kislinga czy Włodzimierza Terlikowskiego. Eibisch wyjechał do Paryża w 1922 roku jako stypendysta Rządu Francuskiego. Przebywał tam przez całe 20-lecie międzywojenne i wtedy właśnie stworzył najwięcej pejzaży francuskich. Nad Sekwaną utrzymywał ścisłe kontakty z artystami awangardy takimi jak Marcoussis czy Braque oraz z polską kolonią, w skład której wchodzili m.in. Kisling, Hayden czy Zak. Ważnym czynnikiem w rozwoju twórczości Eibischa były studia w pracowni Wojciecha Weissa, w której nauczył się pracy z kolorem i formą. Pejzaże sprzed okresu paryskiego w sposobie operowania plamą barwną i subtelnym podkreślaniem formy poprzez kolor zdradzają bliskie relacje ze szkołą Weissa. W pejzażach Eibischa barwa dominuje zarówno nad linią, jaki i kształtem. Francuskie krajobrazy cechuje z kolei wpływ twórczości Soutine’a, przejawiający się w sile ekspresji i gamie odcieni. W latach 30. Eibisch stopniowo zmienia paletę barwną, przyciemniając ją i ograniczając do zgaszonych tonacji brązów, szarości i bieli. W prezentowanym w katalogu krajobrazie z południa Francji można dostrzec syntezę i charakterystyczną perspektywę pokrewną pracom Cézanne’a. W pracy tej widoczne są także nawiązania zarówno do szkoły polskich kolorystów, jak i echa osiągnięć chociażby Henri’ego Matisse’a i fowistów. Jak zresztą mówił sam Eibisch „Malarstwo to jest wypełnianie płaszczyzny kolorem i formami”.