Edward Dwurnik w swoich wypowiedziach często podkreślał jego szczególne przywiązanie do twórczości Nikifora, z którym w pełni się identyfikował. Szczególnie podpatrywał on w twórczości artysty naiwnego sposób malowania drzew i tajemniczych zakamarków pozbawionych absurdu i pełnych logicznej konstrukcji. Obserwacje te Dwurnik łączył ze swoimi licznymi podróżami po miastach i miasteczkach, których budynki, futryny i okna bardzo intensywnie rysował, wysiadając z auta czy autobusu. Sam mieszkał kilka lat w Józefowie, w otoczeniu drewnianych domów z drewnianymi werandami w stylu świdermajer, co szczególnie znalazło wyraz w jego świadomości i twórczości właśnie po zetknięciu się z akwarelami Nikifora. Pomimo powstałych ponad 3500 obrazów i 10 000 rysunków postawa Dwurnika wymyka się z ram historycznego zaklasyfikowania. Z artystami kręgu tzw. Śmietanki warszawskiego środowiska lat 70. łączyła go odporność w stosunku do kolejnych fal awangardowych trendów oraz wierność tradycyjnym technikom artystycznym, takim jak malarstwo sztalugowe czy grafika warsztatowa. Jednocześnie Dwurnik jako artysta niezależny, bardzo konsekwentnie zachowywał swoją starannie wypracowaną pozycję.