Wedle założeń koloryzmu obrazy Czesława Rzepińskiego są przykładem malarstwa, dla którego siła koloru jest priorytetem. Barwa staje się nośnikiem formy i treści, determinuje układ kompozycyjny, a także efekty światłocieniowe i perspektywiczne. Osiągnięcie jak najlepszych zestawień kolorystycznych jest najważniejsze, gdyż warunkuje uzyskanie właściwego wrażenia estetycznego. Rzepiński malował tak, aby nie pozostawić choćby skrawka płótna bez odpowiedniego koloru, który jest środkiem wyrazu. Plamy barwne nakładają się na siebie, co ożywia kompozycję i ją dynamizuje. Czesław Rzepiński w 1937 wraz z Józefem Jaremą i Józefem Mroszczakiem założył Szkołę Malarską im. Aleksandra Gierymskiego. Okres okupacji hitlerowskiej spędził w Krakowie. Od 1945 pracował w Akademii Sztuk Pięknych, gdzie został mianowany profesorem i kilkukrotnie pełnił funkcję rektora. Rzepiński brał udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych. Na przełomie 1975 i 1976 w Warszawie i Krakowie odbyła się monograficzna wystawa jego prac, której towarzyszył obszerny katalog. Czesław Rzepiński delektował się kolorem, zestawiał barwy ciepłe i zimne, budował linię niekiedy grubymi pociągnięciami pędzla, a niekiedy za pomocą krótkich uderzeń, tworzących drobne plamki. Idee Rzepińskiego zdradzają oddziaływanie francuskich postimpresjonistów, m.in. Pierre’a Bonnarda i Henriego Mattise’a. Artysta często porzucał prawidłową perspektywę i płaszczyznowość na rzecz dekoracyjności i wydobycia odpowiednich efektów kolorystycznych. Światło obrazował za pomocą odpowiedniego ułożenia plam barwnych i kładzenia blików świetlnych. Doskonały warsztat malarski pozwalał mu na zabawę paletą barw, czego wynikiem były naprawdę wytworne doznania artystyczne. Prezentowana w katalogu martwa natura jest śladem artystycznych poszukiwań malarskich i wraz z innymi tego typu pracami uosabia jego kolorystyczne tendencje. Na szczególną uwagę zasługuje sposób, w jaki malarz potraktował płaszczyznę, na której leży talerz z owocami. Materiał obrusu układa się w linie, tworzące intrygujące fałdy. Jest to fantazja samego artysty i dowód jego bujnej wyobraźni oraz siły kreacji. Równie interesujące jest samo tło, przedstawiające szerokie okno z kratami oraz fragment ściany z półką i ułożonymi na niej przedmiotami. W tej partii obrazu malarz zastosował jaskrawe żółcienie, które nadają pracy osobliwego nastroju oraz po prostu ożywiają kompozycję. Z pozoru proste przedstawienie misy z owocami stało się zatem niezwykle wysmakowaną kompozycją o wyjątkowych walorach artystycznych.