Czesław Rzepiński rozpoczął swoją edukację w krakowskiej Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej, prowadzonej przez Zbigniewa Pronaszkę i Jerzego Fedkowicza. W latach 1926-29 kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wojciecha Weissa, Władysława Jarockiego i Felicjana Kowarskiego. Po studiach wyjechał do Paryża, gdzie pod okiem mistrza i ojca koloryzmu Józefa Pankiewicza poznawał dzieła francuskich mistrzów, m.in. Paula Cézanne’a i Pierre’a Bonnarda. Artyści skupieni wokół Pankiewicza bez konkretnego programu, ale z zapałem i determinacją studiując dzieła dostępne na paryskich salonach i muzeach, poszukiwali takich środków formalnych, które warunkowałyby rzeczywistą istotę malarstwa. Ich eksperymenty badawcze koncentrowały się wokół koloru jako nośnika światła oraz jego wpływu na modelowanie przestrzeni. I tak Czesław Rzepiński w swojej twórczości uosabia te kolorystyczne założenia, stawiając barwę i odpowiednie nią operowanie na pierwszym miejscu. Forma nie jest tu tylko nośnikiem treści, ale istotą i celem dzieła. Po powrocie z Paryża malarz wiąże się z krakowską grupą Zwornik, zrzeszającą artystów o kolorystycznych tendencjach malarskich. Realizacje Rzepińskiego to barwne kompozycje, w których gęsto kładzione plamy barwne dekoracyjnie zajmują całe pole obrazu. Płaszczyznowość kompozycji współgrała z wibrującymi plamami barw, układającymi się w żywe przedmioty, krajobrazy, wizerunki. Kontrastowe zestawianie barw zimnych i ciepłych, a także finezyjnie prowadzone linie i niekiedy grube kontury nadawały jego pracom walorów dekoracyjnych. Rozbudowana kompozycja prezentowana w katalogu jest esencją poszukiwań malarskich Rzepińskiego. Martwa natura przedstawiona przez malarza stanowi popis jego plastycznych i formalnych umiejętności, w których za pomocą barw budowany jest układ kompozycyjny oraz walory estetyczne. Gęsto kładzione plamy barwne, tworzące malarskie, barokowe tło dają czysto wrażeniowy efekt, co tyczy się także artystycznie przedstawionego obrusu, którym przykryty jest stół.