Bronisław Kierzkowski należy do grona przedstawicieli nurtu malarstwa materii. Jako wychowanek pracowni Władysława Strzemińskiego na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych już na wczesnym etapie edukacji artystycznej został ukształtowany przez ideę unizmu, mówiącą o całkowitej eliminacji przedmiotowości i płaskości obrazu. Początek jego kariery przypadał na burzliwy politycznie okres przełomu lat 40 i 50. XX wieku. Artysta nie podporządkował się jednak doktrynie socrealizmu. Tworzył w nurcie abstrakcji i chętnie eksperymentował z materią. „Jestem żywiołowcem, intuicja i wyobraźnia, aczkolwiek uzależniona od rygorów i porządku w realizacji, były tym, co dominowało w mojej pracy” (Danuta Kierzkowska-Czahorowska, Bronisław Kierzkowski 1924-1993, [w:] „Sztuka” 26/2006, s. 22). Wiele z obrazów artysty podpisywanych jest na odwrociu jako „kompozycja”, co można tłumaczyć wprowadzeniem przez ówczesne władze zarządzenia o ograniczeniu obecności abstrakcji do piętnastu procent na publicznych wystawach sztuki. „Naturalnie artyści szukali wybiegów, które pozwoliłyby na poszerzenie dozwolonego, piętnastoprocentowego marginesu. Wiele dzieł opatrywać zaczęto tajemniczymi tytułami – najczęściej były to ‘kompozycje’ albo ‘metafory’” (Anda Rottenberg, Sztuka w Polsce 1945- 2005, Warszawa 2005, s. 91-92). Jego twórczość, choć przyporządkowywana stylistycznie do strukturalnego malarstwa materii, ma jednak drugie oblicze. Poza problematyką faktury i przestrzeni na drodze poszukiwań przeszedł także etap fascynacji koloryzmem. Nie był obojętny wobec malarstwa artystów takich jak Vincent van Gogh, Henry Matisse i Pierre Bonnard, które znał z reprodukcji. Zaprezentowana praca Kierzkowskiego z 1973 stanowi świadectwo romansu z kolorem. W latach 70. XX wieku powstaje cały cykl obrazów olejnych i gwaszy, które stanowią unikatową część dorobku artysty. Abstrakcyjna kompozycja została wykonana przy użyciu farb olejnych na płótnie, które następnie zostało przytwierdzone do deski. Pole obrazowe niczym ozdobny żakard zostało podzielone na kilka pasów. „Kompozycja fakturowa nr 991” powstała w ważnym momencie kariery Kierzkowskiego. W 1961 jego prace uznane za powiew świeżości zawitały w nowojorskim Museum of Modern Art. Pokazane zostały na wystawie „15 Polish Painters” obok twórczości m.in. Wojciecha Fangora, Jerzego Tchórzewskiego, Teresy Pągowskiej. Prezentowana praca stanowi autorską wariację na temat reliefu, który w klasycznym ujęciu jest formułą typowo rzeźbiarską. Właściwą materią dzieła są zatopione w mieszaninie gipsowo- -klejowej kawałki perforowanych blach, siatki i prętów, które często były materiałami z odzysku, odpadkami znalezionymi na złomowisku. Rezygnując z płótna malarskiego, Kierzkowski szukał własnej formuły przedstawieniowej. Tak zwane kompozycje fakturowe były formą emancypacji spod jarzma podziałów gatunkowych i wyrażały nieskrępowaną potrzebę twórczą. Emblematyczny cykl Kierzkowski tworzył od drugiej połowy lat 50. do końca swojej aktywności na polu sztuki. Prezentowane prace pozwalają dostrzec Bronisława Kierzkowskiego jako artystę, który stworzył własną receptę na malarstwo. Pozostawał otwarty na różnorodne techniki, od tych klasycznych, jak malarstwo olejne na płótnie, po autorskie rozwiązania, jak kompozycje fakturowe. Na spójną postawę twórczą wskazuje historyczka sztuki Bożena Kowalska: „Kiedy w 1957 roku fala gorącej abstrakcji rozlała się po całym naszym kraju, znajdując wyraz w technice taszystowskiej, Kierzkowski miał już wypracowany własny kod języka plastycznego” (Bożena Kowalska, [w:] Bronisław Kierzkowski, katalog wystawy w Muzeum Okręgowym w Toruniu, 20.07-28.08.1994, s. nlb).