„Powierzchnię obrazów autorka zapełnia wizualną treścią oszczędnie, zostawia w niej mnóstwo powietrza i przestrzeni pozornie pustej. Czujemy się niejako zaproszeni do wejścia w nią z własną opowieścią. Z fragmentów realności wypatrzymy postaci, zaakcentowaną cielesność, cechy płciowe i rozmaite przedmioty. Wiotkie efemeryczne. Niektóre ułożą się w geometryczne kształty. Lekkość, oddech, rozwibrowana plama i pastelowy, rozwodniony kolor, sprawiają wrażenie płynności, zwiewności i czegoś nierealnego. To zjawiskowe obrazy, tak ulotne, że mamy wrażenie, iż zatrzymały się na płaszczyźnie tylko na chwilę, a za moment powędrują w inne miejsce lub zupełnie znikną”. JANINA HOBGARSKA