Anna Maria Rusinek na swym obrazie „Hanami” nie tylko uwieczniła swoją córkę (i to w podwójnej roli), ale też nawiązała do słynnej japońskiej tradycji. Uznaje się, że sięga ona okresu Nara, czyli VIII wieku. Kwitnienie drzew wiśni było o tyle kluczowe, że sygnalizowało początek sezonu sadzenia ryżu, który stanowił podstawowy składnik japońskiej diety. Zatem jego sadzenie de facto gwarantowało byt większości mieszkańców. Wiek później (na początku ery Heian) zaczęto koncentrować się na estetycznym aspekcie tego święta. Cesarz Saga wydawał przyjęcia, które były połączone z oglądaniem kwiatów wiśni oraz piciem sake. Zwyczaj ten dał początek Hanami we współczesnej formie. W Polsce nazywane Świętem Kwitnącej Wiśni, w Japonii zaś Hanami, w dosłownym tłumaczeniu znaczy tyle, co „oglądanie kwiatów”. Na czym dokładnie polegają obchody Święta Kwitnącej Wiśni? Przygotowania zaczynają się wcześnie rano, kiedy amatorzy kwiatów idą zarezerwować sobie miejsce na piknik w pobliskim parku. Tradycyjnie zabierają ze sobą pojemniczek zwany bento, w którym trzymają japońskie przekąski. Nierzadko jedzenie wprost nawiązuje swym kolorem lub kształtem do kwiatów wiśni. W ten sposób oddaje się hołd temu ulotnemu pięknu. Nawet najdelikatniejszy podmuch wiatru sprawia bowiem, że płatki stopniowo opadają. Z czasem biesiadnicy siedzą na dywanach delikatnie różowych płatków. Aż trudno uwierzyć, że ten wizualny spektakl kiedyś był związany (dosłownie) z czymś tak przyziemnym jak sadzenie ryżu.