Zbigniew Pronaszko pozostaje jednym z najważniejszych artystów polskich pierwszej I połowy dwudziestego XX wieku. Wybitny teoretyk, malarz i rzeźbiarz, współtwórca formizmu – pierwszego ruchu awangardowego w Polsce, – zwrócił się w 1925 roku w stronę bardziej otwartej, intuicyjnej formuły tworzenia. Najważniejszym elementem w sztuce artysty staje się kolor, i to przez pryzmat polskiego koloryzmu należy postrzegać jego dojrzałą twórczość. Ostre, kontrastowe zestawienia barw łagodzi delikatność linii, odchodzącej od ostrych konturów prac takich jak „Akt formistyczny” z 1917 roku. Intymna scena przedstawiona w prezentowanym obrazie dobrze ukazuje walory malarstwa Pronaszki – rytmizacja układu postaci, gra kontrastami oranży, błękitów i odcieni cyjanów podkreśla ciepło domowego otoczenia portretowanych postaci. Niektóre partie obrazu, przede wszystkim tło sceny zwyróżniającą się, zawieszoną na ścianie martwą naturą – każą pytać owpływ twórczości Vincenta Van van Gogha na falujące, konturowe linie późnych dzieł malarza.