„Gdy siadam do obrazu, czuję się trochę jak w kinie, czekając na długo oczekiwany film. Nie wiem co się wydarzy, ale mam nadzieję, że coś co choć trochę mi się spodoba i mnie zaskoczy. Brak tytułów moich prac uważam za konieczny i racjonalny. Malarstwo tego typu, czyli wizyjne, powstałe na skutek samoistnych wizji nie potrzebuje tytułów, a wręcz im przeczy. Tytuły, o ile nie są celową grą z tematem obrazu uważam za zbędne gdyż ograniczają interpretację odbiorców lub nakreślają jej kierunek. (…) Malarstwo jest dla mnie rodzajem wizualnej muzyki. Jest także formą zaskakującej rozmowy samego ze sobą, w której samoistne wizje są pretekstem do dialogu między dalszymi, świadomymi zamiarami malarskimi a kolejnymi chęciami tworzenia rzeczy mniej lub bardziej fantazyjnych – inaczej mówiąc gry pomiędzy racjonalnością a irracjonalnością”. Zbigniew Oporski Zbigniew Oporski nigdy nie idzie na skróty. Nierzadko zdarza mu się zamalować niemal ukończony obraz, gdy uzna, że dany jego element, bądź składowa nie pasuje do jego konceptu. Artysta nie lubi i nie pozwala mówić o sobie „artysta”. „Artysta”, jak twierdzi Oporski, to ktoś wielki. On sam określa się mianem „faceta malującego obrazy”. Malowanie jest dla niego sposobem na odcięcie się od codzienności. Zbigniew Oporski urodził się w Wągrowcu. Już w dzieciństwie wykazywał zamiłowanie do rysunku i plastyki. Skończywszy techniczną szkołę średnią, rozpoczął studia na wydziale architektury na Politechnice Szczecińskiej, które ukończył w 2007 roku. Im bardziej odkrywał siebie oraz otaczający świat, tym mocniejsza rodziła się potrzeba wyrażania własnych emocji w sztuce. W Szczecinie, w którym mieszka, tworzy obrazy techniką olejną na płytach aluminiowych. Przykłada ogromną wagę nie tylko do sposobu malowania, ale przede wszystkim do jakości oraz warsztatu.