Prezentowana kompozycja abstrakcyjna, wykazująca silne związki z poetyką informelu, należy do wyjątkowo rzadkich prac Zbigniewa Makowskiego z jego wczesnego, stosunkowo mało znanego okresu. Powstała w fazie, zanim artysta wykształcił rozpoznawalny styl łączący literę, symbol i elementy narracyjne. W 1963 obraz został pokazany na indywidualnej wystawie w Miami Museum of Modern Art. Do USA trafił z kolekcji Bernarda Davisa – filadelfijskiego kolekcjonera i mecenasa sztuki, dyrektora muzeum w Miami oraz fundatora tamtejszej instytucji, znanego również jako założyciel National Philatelic Museum. Najprawdopodobniej Davis zakupił pracę w nowojorskiej galerii Cepelii w 1962, kiedy Makowski prezentował tam swoje obrazy. Artysta ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w 1956 w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Bezpośrednio po dyplomie tworzył kompozycje, w których dominowały abstrakcyjne formy geometryczne, chłodna gama czerni, bieli i odcieni szarości oraz delikatne odniesienia do strukturalnej i lirycznej odmiany abstrakcji. Rok 1957 – kiedy artysta pokazywał swoje prace na Biennale w São Paulo – zbiegł się z początkiem jego zainteresowań filozofią, kulturą, psychologią i naukami humanistycznymi, co miało ogromny wpływ na późniejszą twórczość. Równolegle do malarstwa abstrakcyjnego powstawały figuratywne gwasze, sygnalizujące rodzące się w nim fascynacje światem symboli i wyobraźni. W latach 60. Makowski zdobył uznanie międzynarodowe – już wówczas miał na koncie liczne wystawy zagraniczne. W 1963 jego prace pokazano zarówno w Miami, jak i w Museo de Arte Moderna w Rio de Janeiro. Kolejne ekspozycje odbyły się w Lozannie, Düsseldorfie, Bochum, St. Gallen, Lund i Brukseli. Dzieła artysty weszły wówczas do kolekcji prestiżowych instytucji, m.in. Museum of Modern Art w Nowym Jorku, a także do ważnych zbiorów prywatnych w Stanach Zjednoczonych i we Francji. Przełomem w jego rozwoju twórczym był pobyt w Paryżu w 1962. Tam artysta spotkał André Bretona oraz wszedł w krąg ugrupowania PHASES, z którym przez pewien czas współpracował. Surrealizm stał się wówczas trwałym odniesieniem w jego sztuce. Makowski podkreślał później, że to właśnie we Francji uświadomił sobie, iż figuracja w duchu surrealnym może funkcjonować niezależnie od obowiązujących doktryn – i że istotą jest poszukiwanie „innej gry”, jak określał logikę myślenia Bretona i nadrealistów. Artysta był osobowością wszechstronną – interesował się matematyką, filozofią, kulturą Wschodu, kabalistyką. W jego obrazach pojawiały się znaki, litery, cyfry, fragmenty tekstów, odwołania do traktatów hermetycznych i mitologii. Uczestniczył w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej (1959), otrzymał Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida i później Nagrodę im. Jana Cybisa. W latach 70. i 80. rozwinął własny język malarski, w którym architektoniczne pejzaże i antyczne struktury współistnieją z zapisami ezoterycznych formuł oraz zawieszonymi w przestrzeni przedmiotami-symbolami.