Zbigniew Dłubak był artystą wszechstronnym, reprezentującym konceptualny nurt polskiej sztuki powojennej. Od lat 40. konsekwentnie redefiniował granice fotografii i malarstwa. W cyklu „Asymetria” (1981-2000), który realizował do śmierci, dokonał ich najgłębszej syntezy. W tym rozległym fotograficzno-malarskim projekcie, będącym zarazem manifestem jego dojrzałej postawy artystycznej, Dłubak powrócił do problemów, które towarzyszyły mu od początku twórczości – do refleksji nad naturą widzenia, relacją między obrazem a rzeczywistością oraz możliwością uchwycenia w sztuce tego, co niepowtarzalne i niestabilne. Cykl „Asymetria” łączy dwa równie istotne obszary praktyki Dłubaka: malarstwo z fotografią, przy czym sam artysta podkreślał ich odrębność: „(…) forma fotografii nie pokrywa się z formą malarstwa. Ja nie biorę z jednego i nie przekładam na drugie. One spotykają się tylko w problemie asymetryczności”. W fotografiach z tego okresu artysta rejestrował zbliżenia powierzchni – fragmenty ciał, przedmiotów, roślin – eliminując kontekst i czyniąc z nich niemal abstrakcyjne układy światłocienia. „Asymetria 84” z 1994 należy do dojrzałej fazy cyklu i doskonale ujawnia jego zasadnicze założenia formalne. Obraz zbudowany jest z dwóch pól – bladego błękitu i błękitnawej szarości – rozdzielonych delikatnie pochyloną, asymetryczną linią. Na pierwszy rzut oka różnica między tymi tonami wydaje się niemal nieuchwytna, a granica między nimi – pozorna i płynna. Widz traci punkt odniesienia: trudno określić, która płaszczyzna jest „jaśniejsza”, która „bliższa” lub „bardziej realna”. Kompozycja, pozbawiona wyraźnych kontrastów i znaków, staje się subtelnym eksperymentem percepcyjnym, rodzajem medytacji nad istotą widzenia. Formalna prostota pracy skrywa niezwykle złożony problem teoretyczny. Dłubak, zafascynowany teorią widzenia Władysława Strzemińskiego, swojego nauczyciela i przyjaciela, traktował obraz jako pole napięć między zmysłowym doświadczeniem a konstruktem intelektualnym. „Asymetria” w jego rozumieniu nie odnosiła się jedynie do przesunięcia osi kompozycyjnej, lecz przede wszystkim do ontologicznej natury świata – jego niepowtarzalności, braku równowagi, nieustannej zmienności. Każdy element rzeczywistości był bowiem w przekonaniu artysty jednostkowy i niemożliwy do powtórzenia. W „Asymetrii 84” Dłubak materializuje te filozoficzne założenia: redukuje środki wyrazu do minimum, aby wydobyć z nich maksymalny potencjał znaczeniowy. Różnice barw są tak subtelne, że zlewają się w jednolitą powierzchnię, a asymetryczna linia zamiast dzielić obraz, wprowadza w niego ledwie dostrzegalny ruch. Dłubak, jeden z czołowych teoretyków i praktyków polskiej awangardy, tworzył sztukę, która łączy w sobie intelektualną dyscyplinę z doświadczeniem zmysłowym. „Asymetria 84” to dzieło pozornie milczące – pozbawione gestu, emocji, narracji – lecz właśnie w tej ciszy zawiera się jego siła. Niewielka różnica tonów i subtelne przesunięcie form stają się tu metaforą nieustannego poszukiwania równowagi w świecie z definicji nierównym.