„Dotyk podobrazia – jest już pewną aktywnością. Kreska, plama rozlewa się… Wchodzą ze sobą w relację… Po chwili zamalowuję je. I to już jest gwałtowna zmiana na białym płótnie. I rodzi się ekspresja… I intensywność uczuć. Z kreacji tej wyłania się możliwość wielowymiarowej interpretacji. W którą stronę iść? W nostalgię czy gwałtowność? W rytm, w powtórzenie, w przypadek?”. Jolanta Nitka Nikt Malarstwo Jolanty Nitki Nikt ma w sobie wolność. Artystka do każdego obrazu podchodzi jak do przygody, która nie ma reguł. Pierwsze pociągnięcia pędzla kształtują plan, a po chwili może zostać on zupełnie zmieniony. Jej obrazy wypełniają codzienne sytuacje i zwyczajne przedmioty. Elementem charakterystycznym są uproszczone formy i zdecydowane, intensywne zestawienia barwne. Z kompozycji malarki bije pogodna aura oraz odwaga i duża autonomia. Nitka Nikt nie podąża za obowiązującymi kanonami, tylko kreuje własny styl, włączając do niego także ludowe elementy takie jak np. wycinanka kurpiowska. Płótna wypełnia plamami barwnymi przypominającymi ornament, traktując je w sposób płaski, bez modelowania światłocieniem, przez co stają się one kalejdoskopowymi kompozycjami kształtów i kolorów często w oderwaniu od tego, co przedstawiają. Artystka zaburza proporcje, bawi się formami, np. zwielokrotniając je, ale zawsze punktem wyjścia jest obserwacja z natury. Podobnie jak w przypadku omawianego obrazu, gdzie błahy temat kwiatów jest pretekstem do poszukiwań kolorystycznych. Yolanta Nitka Nikt studiowała malarstwo we Wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom z malarstwa uzyskała w 1988 u prof. Józefa Hałasa). Na jej artystyczne spojrzenie mieli wpływ m.in. Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki i Aleksander Dymitrowicz. Była stypendystką Ministra Kultury w latach 1988-89. Początkowo pretekstem do malowania obrazów olejnych były uproszczone kwiaty doniczkowe, „rzeźbiarskie byty”, organizmy napotykane we wnętrzach. Potem były tematy autobiograficzne o charakterze narracyjnym. Pokazujące zwykłe życie i codzienność. Następnie powstała duża seria autoportretów z ulubionymi i ważnymi artystami, którym oddawała hołd: „Piknik z Matissem”, „Dwie malarki” (z Fridą Kahlo), „Autoportret z Niki de Saint Phalle”, „Wywoływanie Nikifora” (z Edwardem Dwurnikiem), „Przejażdżka z Rousseau”, „Autoportret z Geppertem”, „Przyczajona w kolorach” (z Józefem Hałasem), „Autoportret z Marią Anto”. Kilka obrazów dotyczyło muzycznych fascynacji: „Z Louisem Armstrongiem”, „Z Ellą Fitzgerald” czy „Z Wandą Wiłkomirską”. Potem na jej obrazach pojawiały się – zwykłe sukienki, czapki, krawaty i proste „Martwe, żywe naturki”. Artystka maluje poza aktualnymi modami, fascynuje ją sztuka naiwna – z prostym i szczerym przekazem. Tworzy kolaże z wycinankami kurpiowskimi, pisze także krótkie teksty (wiersze), które umieszcza na swoich obrazach. Poszukuje metafor, przenikania kolorowych, malarskich światów. Prowadzi autorsko od wielu lat SALONIK w Obornikach Śląskich, miejsce spotkań, koncertów i wystaw.