Urodzony w 1906 na Węgrzech Victor Vasarely początkowo chciał zostać lekarzem, lecz szybko zrezygnował ze studiów medycznych i zmienił kierunek na malarstwo. Pod koniec lat 20. XX wieku działał w węgierskim oddziale Bauhausu w Budapeszcie, którego celem było połączenie sztuki, rzemiosła i architektury, a także kształcenie wszechstronnych twórców. Styl charakteryzuje się funkcjonalnością, minimalizmem i użyciem nowoczesnych materiałów. Stąd prawdopodobnie Vasarely wyrobił zainteresowanie i podziw prostotą geometrycznych form. W 1930 rozpoczął pracę jako grafik w agencji reklamowej w Paryżu, gdzie narodziła się w nim fascynacja zasadami rządzącymi odbiorem sztuki oraz pragnienie tworzenia dzieł zrozumiałych dla każdego. Vasarely wierzył w wykorzystywanie uniwersalnego języka wizualnego, który sprawiał, że jego prace były dostępne niezależnie od kultury, języka czy światopoglądu odbiorcy. W 1955, wspólnie z Pontusem Hulténem oraz Rogerem Bordierem, opublikowali tzw. Żółty Manifest z okazji wystawy w Galerii Denise René. Do głównych idei manifestu należały: sztuka jako język uniwersalny oraz sztuka obiektywna, oparta na nauce i technologii. Tym samym postulowano odrzucenie indywidualizmu artysty ukazującego się w jego dziełach. „Mit pojedynczego dzieła (…) ma obowiązek ustąpić koncepcji możliwości re-kreacji, multiplikacji i rozbudowy”. Vasarely orędował za szeroką dostępnością sztuki. Głosił też, że nie musi ona nieść konkretnego przekazu. Ma oddziaływać bezpośrednio na zmysły widza, bazując na iluzjach optycznych. „Ruch nie polega na kompozycji ani konkretnym temacie, lecz na uchwyceniu aktu patrzenia, który sam w sobie jest uważany za jednego twórcę”. Percepcja widza – jego sposób patrzenia, interpretacji oraz perspektywa nadają dziełu sztuki życie. Sztuka staje się interaktywna, a proces jej tworzenia trwa wiecznie. Manifest ten stanowi symboliczny początek nurtu sztuki kinetycznej – takiej, która wprowadza element ruchu oraz zmienności percepcji w zależności od punktu widzenia, z Vasarelym na czele. Obraz „Tance” namalowany w 1957 przedstawia kompozycję złożoną z wielu poziomych linii, które miejscami są zdeformowane. Stanowią one główny motyw kompozycyjny i są równomiernie rozstawione przy krawędziach obrazu. Zakrzywione linie po bokach przekierowują wzrok widza ku jego centralnej części, gdzie ulegają zniekształceniu i zdają się pulsować. Obrazy sprawiające wrażenie pulsowania, falowania, wirowania lub migotania były charakterystyczne dla optyczno-kinetycznego stylu Vasarelyego. Linie wyginają się, łamią i rozchodzą, tworząc falujące kształty, wypukłości i wklęsłości. Vasarely osiąga efekt trójwymiarowości i złudzenie głębi bez użycia cieniowania czy koloru. W centrum obrazu załamanie prostych, poziomych linii tworzy geometryczną formę w postaci dwóch trójkątów. Z jednej strony budują one symboliczne poczucie stabilności, potwierdzając wytworzony efekt harmonii poprzez współgrające ze sobą elementy mimo dynamiki aranżacji. Trójkąty na obrazie mogą tym samym odgrywać rolę przewodników wzroku widza. Kierując się w przeciwne strony, manipulują percepcją odbiorcy, zmuszając go do śledzenia ich form niczym strzałek. W ten sposób angażują widza w postrzeganie obrazu nie jako biernego aktu, lecz dynamicznego procesu. Artysta zestawia symetryczną kompozycję pionową z asymetrycznymi zakłóceniami, kontrastując z ładem i wprowadzając balans między porządkiem a ruchem. Jego dzieła nie były jedynie estetycznym eksperymentem, lecz także refleksją nad okiem, które tworzy postrzeganie świata. Zauważył, że oko człowieka poszukuje konturów, aby móc wyodrębnić figurę i tło w obrazie, a tym samym doszukuje się porządku w chaosie. Chcąc ukazać ten proces w swoich obrazach, malował iluzyjne zjawiska, w których rzeczywistość wizualna konstytuuje się w oku patrzącego. Percepcja w obrazie jest aktywna. Obraz „żyje” w zależności od tego, gdzie i jak długo się na niego patrzy. Z czasem linie zaczynają drgać w oczach widza, który stara się dostrzec odrębne figury i znaczenia.Można również interpretować obraz w odniesieniu do jego tytułu. Linie nawiązują do pewnej sekwencji ruchu lub rytmu muzycznego, a dynamiczność kompozycji sugeruje intensywność i dwoistość tańca. Warto podkreślić czasy, w których Vasarely tworzył swoją sztukę i fakt, że w tym samym okresie rozwijała się też nowa era technologii i innowacji. Artysta inspirował się optyką, geometrią i badaniami nad zmysłami rozwijającymi się dzięki nowoczesnej wiedzy i technikom. Stąd też jego podejście do relacji sztuki wobec nauki i techniki oraz wykorzystywanie matematyczno-fizycznego prawa widzenia. Idee powielania, multiplikacji były zbieżne z metodami produkcji technologicznej i przemysłowej, co wpisywało się w ducha modernistycznej innowacji. Sztuka Vasarelyego oddziałująca na zmysł wzroku odbiorcy, a nie na intelekt i emocje, porusza poprzez optyczne uruchomienie obrazu i ożywionej powierzchni, gdy zmienia on pozycję. Podczas swojego życia artysta zdobył nagrodę Guggenheima za innowacyjne osiągnięcia w dziedzinie sztuki abstrakcyjnej oraz złoty medal na Triennale w Mediolanie. Aktualnie istnieją trzy muzea w całości poświęcone jego twórczości.