Prace wykonywane przez Tatarczyka w pierwszej połowie lat 80. sytuują się na granicy kilku mediów: malarstwa, instalacji i obiektu, a w niektórych przypadkach przyjmują charakter działań site-specific. Twórca chętnie eksperymentował wówczas z formatem, fakturą i materiałem, poszukując sposobu, by obraz stał się przedmiotem w przestrzeni, otwartym na interakcję odbiorcy. Układ przypominający księgę – z możliwością „rozkładania” i „zamykania” – zapowiada serię wczesnych realizacji, określanych niegdyś przez niego mianem „Ksiąg”. Choć artysta w późniejszym okresie zrezygnował z tej nazwy, kontynuował badania w duchu analogicznych rozwiązań formalnych, doprowadzając je do dojrzałej postaci. W prezentowanym dyptyku można odnaleźć echo pracy dyplomowej Tatarczyka – „Przedmiotów bezużytecznych” – zrealizowanej pod kierunkiem Jana Tarasina na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tamten projekt, inspirowany koncepcją Tarasina, zakładał przedstawianie codziennych, niepozornych przedmiotów nie po to, aby je uwznioślić, lecz by rozpoznać ich samoistne istnienie, oderwane od funkcji i anegdoty. Monochromatyzm, redukcja formy i surowa materialność stanowiły narzędzia do „zamrożenia” tych elementów świata – uchwycenia emocjonalnego dystansu, ale również cichego, kontemplacyjnego skupienia. Z czasem Tatarczyk niemal całkowicie odwrócił się od miejskiego rytmu życia. Osiedlił się na wsi, gdzie pracownia i codzienność tworzyły nierozerwalną całość. Tam powstawały kompozycje zainspirowane krajobrazami okolic Kazimierza Dolnego i nadwiślańskiej okolicy: skromne motywy, drogi, skarpy, psy, łodzie – elementy zwyczajnej natury, konsekwentnie obserwowane i poddawane malarskiej analizie. Jego dom stał się miejscem spotkań artystów, wśród których byli m.in. Koji Kamoji i Tomasz Ciecierski. W tej przestrzeni narodził się język malarski oparty na redukcji i skupieniu: zawężona paleta, bezpośredni stosunek do światła, ciszy i materii farby, konsekwentne zawężanie tematów, aż do ich najgłębszej, esencjalnej formy. W pracach Tatarczyka nie znajdziemy narracyjnej rozbudowy – jest raczej wnikliwa obserwacja fragmentu świata, tak długo studiowanego, aż staje się uniwersalnym znakiem. Cechą wyróżniającą jego twórczość pozostaje szczerość i oszczędność środków, w których jednak zawiera się intensywność przeżycia. Obraz u Tatarczyka nie jest oknem na widok – jest zapisem obecności, rytmu, czasu. Każdy gest ma wagę, a każda biel i czerń – jak wyznawał – staje się dramatyczną oś kompozycji i polem dla subtelnych odkryć kolorystycznych. Prezentowany dyptyk pokazuje moment formacyjny tych poszukiwań – źródło jego późniejszej, cenionej dojrzałości.