Twórczość Teresy Murak od początku splotła się z rytmami natury, jej cyklami i nieuchronnymi przemianami. W centrum tej sztuki znalazła się rzeżucha – roślina banalna i codzienna, która w rękach artystki stała się znakiem trwania, wzrastania i kruchości. Pierwsze „zasiewy”, wykonywane w przestrzeniach prywatnych i publicznych, miały charakter zarówno rytuału, jak i interwencji. Dywany z zieleni, procesje i performanse, w których artystka czuwała przy wschodzących kiełkach, unaoczniały powolny, biologiczny proces, wchodząc w dialog z czasem, ciałem i otoczeniem. W ten sposób Murak wcześnie zbliżyła się do ekofeminizmu – nurtu, który łączy troskę o środowisko z refleksją nad kobiecym doświadczeniem. Jej praktyka uświadamiała, że to, co ułomne i kruche, bywa źródłem siły. Rzeżucha, muł, chlebowy rozczyn, a później zużyte ścierki – wszystkie te materiały stawały się narzędziami twórczości, a zarazem nośnikami znaczeń: od cyklu życia i śmierci, przez gest troski, aż po doświadczenie kobiecej pracy i codzienności. Murak, daleka od patetycznych deklaracji, budowała język sztuki z elementów pozornie skromnych, niekiedy nieczystych, bywało – odrzucanych. Znaczenie jej działań wykraczało poza wąskie ramy performansu czy instalacji. Proces twórczy utożsamiała z procesem życia, a ciało artystki – zanurzone w ziarnach, obecne w rytuale, wykonujące codzienne czynności – stawało się polem spotkania ze światem przyrody. W tym sensie jej prace są zarówno afirmacją, jak i pytaniem: o relację człowieka z ziemią, o miejsce kobiety w przestrzeni kultury, o rolę czułości i uważności w sztuce. Murak pozostaje jedną z najważniejszych artystek, które ukształtowały obraz polskiej neoawangardy, ale zarazem jej twórczość wciąż rezonuje z pytaniami stawianymi przez współczesny feminizm. Dla młodszych generacji stała się punktem odniesienia, przykładem konsekwencji w budowaniu własnego języka i odwagi w szukaniu nowych dróg. Jej sztuka, choć zakorzeniona w konkretnym czasie i miejscu, nie traci aktualności. Przypomina, że najważniejsze procesy nie dzieją się gwałtownie, lecz w ciszy wzrastania i w codziennym, powtarzalnym geście.