W pracach z lat 80. i 90. Tadeusz Kalinowski zaczął używać surowego płótna m.in. płótna lnianego oraz płótna jutowego, jako pełnoprawnego elementu kompozycji. Zastosowanie takiego rozwiązania plastycznego było szczególnym wyborem artysty, który tworząc dynamiczne i spójne kompozycje, zwracał uwagę na kontrast pomiędzy zabiegiem plastycznym a surowością i prawdziwością nieprzetworzonego materiału. Co w szerszym kontekście może być również interpretowane jako dywagacja nad prawdziwością sztuki. „Obraz przedmiot” z 1982 należy do wczesnych prac w dorobku Kalinowskiego, charakteryzujących się takim ujęciem dzieła.