Chociaż obrazy Tadeusza Boruty odnoszą się do archetypów i ikonografii chrześcijańskiej, nie są dziełami religijnymi. Człowiek, będący głównym tematem jego twórczości, jest ukazany w prezentowanym obrazie w swej kruchości i małości, naznaczony śladami przemijania, cierpienia, nadziei i zwątpień. Motyw przemiany znajduje się w tematycznym polu większości prac artysty, a rekwizytem jest akt i szata w chwili porzucenia lub przyjęcia. Tym samym Boruta zadaje pytania o możliwości zmiany tożsamości, a także o proces konstytuowania się naszego „ja”. Jednocześnie recepcja twórczości Boruty pozostaje w sferze zmysłów, niesprowadzalnej do języka werbalnego, a jego malarstwo wpisuje się w tzw. symbolizm egzystencjalny. Zjawisko to zainicjowała także wystawa „Coś po artyście w czasie marnym”, która miała miejsce na przełomie 1990 i 1991 w warszawskiej Zachęcie, gdzie Boruta jako kustosz ekspozycji jawił się jako działacz kultury niezależnej, rozumiejący potrzebę integracji twórców i komunikowania się w obrębie wspólnoty, której wybór artysta determinował w następujący sposób: „Wydarzenia lat osiemdziesiątych spowodowały radykalne zmiany w kulturze polskiej, półtora roku doświadczyliśmy szczególnej wolności, odkłamania, nadziei, zaczynaliśmy myśleć, że życie ma sens. W świadomości wielu twórców czas ten zaznaczył się tożsamością postawy etycznej z twórczością czy wręcz nadrzędnością etyki nad estetyką”. (Tadeusz Boruta, wstęp do katalogu, [w:] Cóż po artyście w czasie marnym? Sztuka niezależna lat 80., katalog wystawy, Galeria Zachęta, Warszawa, grudzień 1990 – styczeń 1991).