Mówi się, że kubizm narodził się w Paryżu. Był początek XX wieku, a Pablo Picasso i Georges Braque spędzali długie wieczory w kawiarniach, rysując i dyskutując o tym, że nie sposób ukazać świat na płaszczyźnie i zamknąć go w jednej perspektywie. Podobne kwestie nurtowały Stefana Krygiera. Był bliski kubistom, ponieważ – tak jak oni – rozkładał widzialną rzeczywistość na fragmenty i badał relacje przestrzenne. Tam, gdzie kubiści chcieli pokazać wiele punktów widzenia jednocześnie, dla niego obraz stawał się miejscem krzyżowania się przestrzeni wyobraźni z realizmem. Wnikliwa refleksja nad percepcją dzieła malarskiego znalazła odbicie w cyklu obrazów „Symultanizm formy”, z którego pochodzi prezentowana praca. Tak zwane „obrazy symultaniczne” powstawały przy użyciu szablonów i poprzez nakładanie na siebie kolejnych warstw, budujących swoiste plany wewnątrz kompozycji. Krygier korzystał z zasady symultanizmu – jedności czasu, miejsca i akcji – aby zbudować na płótnie wrażenie trójwymiarowości. Praca nad serią trwała od lat 80. XX wieku aż do śmierci artysty w 1997 roku. W literaturze wskazuje się, że tak zwane „malarstwo symultaniczne” stanowiło schyłkowy etap jego twórczości, dojrzałą syntezę wcześniejszych poszukiwań, wśród których ważną rolę odgrywała fascynacja kubizmem Picassa i Braque’a oraz unizmem Strzemińskiego. Istotnym kontekstem dla twórczości Krygiera jest przynależność do łódzkiego środowiska artystycznego. Do dziś, m.in. za sprawą prężnie działających instytucji Muzeum Sztuki w Łodzi – MS1 i MS2 – tradycje awangardy są kultywowane, a historia legendarnej „grupy a.r.”, czyli „artystów rewolucyjnych”, pozostaje żywa. W duchu zapoczątkowanej przez ugrupowanie tradycji praktyka artystyczna szła w parze z rozbudowaną refleksją teoretyczną. Zafascynowany ideą Strzemińskiego o jedności dzieła i autonomii formy, Krygier pogłębiał zagadnienia związane z psychosomatycznymi uwarunkowaniami percepcji. O szerokim horyzoncie odniesień, jakie można odnaleźć w jego twórczości, świadczą słowa Stefana Szydłowskiego: „(...) Stefan Krygier jawi się jako artysta intrygujący, posługujący się abstrakcją geometryczną na równi z cytatami z ikonografii różnych okresów – od Egiptu po Odrodzenie i Niderlandy – opracowanymi i wykorzystanymi dla realizacji własnej wizji. Krygier zaczynał od fascynacji sztuką jako tajemniczym przetworzeniem tego, co widzialne, rzeczy i ludzi”. (Stefan Szydłowski, [w:] Stefan Krygier, Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza, Szczecin, wrzesień–październik 2017, kat. wyst., Szczecin 2017, s. 7).