W 1959, w warszawskiej „Zachęcie” odbyła się indywidualna wystawa prac Stanisława Zawadzkiego. Wówczas jeszcze nie przypuszczano, że jest ona poniekąd podsumowaniem kariery artystycznej tego malarza, który zmarł w kolejnym roku. Jego sylwetka została scharakteryzowana w wydanym wówczas katalogu w następujący sposób: „ (…) znakomity uczeń Wojciecha Gersona i Jacka Malczewskiego (…) świetny kolorysta zawsze nieomylny w rysunku, niezmiernie oryginalny w swym ‘klasycyźmie’ II-giej połowy XIX w., twórca pełnych wyrazu przypominających Fransa Halsa i Lenbacha – nieporównanych w podobieństwie, charakterze i sile, portretów kobiecych” (Wystawa prac Stanisława Zawadzkiego, katalog wystawy, [oprac.] Stanisław Brzeziński, „Zachęta” Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Warszawa 1959, s. 9). Dalej wymieniał autor noty wstępnej kolejne tematy podejmowane przez Zawadzkiego, wśród których dominować miał portret kobiecy, a także akt. Wizerunek czarnowłosej dziewczyny z jasnym zawojem na głowie lub z wstążką zdaje się występować w twórczości malarza więcej niż tylko jeden raz. Łudząco podobną, być może nawet tą samą modelkę, sportretował on przynajmniej jeszcze dwukrotnie. Ukazał wówczas kobietę w innej pozie, siedzącą w fotelu i przeglądającą się w niewielkim lusterku. W prezentowanej pracy wykorzystał artysta zupełnie inny kadr. Ukazał dziewczynę w popiersiu, z głową lekko zwróconą w lewą stronę. Biel sukni oraz nakrycia głowy współgra z subtelnie oddanymi rysami modelki. Zawadzki posłużył się tutaj silnie rozmytą plamą barwną, która uniemożliwia praktycznie określenie przestrzeni, w której osadzony został portret. Tym samym wykreował artysta dominantę kompozycyjną, którą stała się twarz, partia odwzorowana z największym pietyzmem. W oeuvre twórcy często pojawia się postać kobiety ukazywana w całej postaci. Wizerunki en face stanowią w nim niemniej jednak także istotną część. Najchętniej przedstawiał Zawadzki w tym typie wiejskie dziewczyny przywdziewające wielobarwne chusty oraz sznury drobnych korali.