Stanisław „Wrocławski Nikifor” Zagajewski był niezwykłym artystą samoukiem. W jego twórczości wyczuwalna jest miłość do zwierząt oraz natury. Głównym materiałem dla autora była glina – to w niej tworzył już od najmłodszych lat. Artysta po wojnie poszedł do szkoły budowlanej, której nie ukończył, a dyrektor, zauważając talent młodego twórcy, skierował go do Szkoły Sztuk Plastycznych. Jednak nie było dane artyście ukończyć zalecanej placówki. Ostatecznie Zagajewski pracował w różnych zawodach, m.in. jako kucharz, introligator, krawiec czy sztukator. Później trafił do Cepelii, dla której wykonywał popularne gliniane ptaszki. Jego talent i niezwykła artystyczna intuicja zostały docenione przez profesora Aleksandra Jackowskiego, znanego antropologa sztuki oraz etnologa. Dzięki staraniom profesora artysta otrzymał miejsce na pracowanie we Włocławku, gdzie tworzył aż do śmierci. Niezwykle gliniane rzeźby, które wychodziły z pracowni Zagajewskiego, były wyrazem czułości wobec świata natury oraz pasji do tworzenia w glinie. Artysta zyskał szybko przydomek „Wrocławskiego Nikifora”, jak wspomina Zagajewskiego Adam Willma: „Z Zagajewskim zawsze był problem – człowiek, który z czułością opowiadał o szczurach grasujących w domu (zamienionym zresztą w wielkie śmietnisko) nie pasował do żadnej cywilizowanej instytucji. Więc przed wernisażami Zagajewskiego pucowano, zdzierając z niego stare łachmany. Człowiek, któremu wręcza się dyplom i medal, musi ładnie pachnieć. Znacznie elastycznej niż urzędnicy do sprawy podeszli różnej maści oszuści i złodzieje, którzy przez lata wynieśli z pracowni mistrza setki rzeźb. Drobni pijaczkowie, gdy zabrakło pieniędzy, łupili pana Stasia bezlitośnie” (Adam Willma, Włocławek zapomniał o wspaniałym rzeźbiarzu, źródło: pomorska.pl).