Stanisław Borysowski studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie zetknął się m. in. z Władysławem Jarockim, Ignacym Pieńkowskim i Stanisławem Kamockim. Kontakt z tymi właśnie profesorami stanowił niewątpliwie dla młodego artysty pobudkę do zainteresowania się światem natury, a także i współistniejącą z nim sferą ludowości. Borysowski niejednokrotnie wyprawiał się na plenery malarskie, po to by w przestrzeni studiować otaczającą go rzeczywistość. Liczna grupa pejzaży z Podhala powstałych zapewne w okresie międzywojnia świadczy o silnym związku artysty z tym właśnie regionem. Najczęściej są to krajobrazy ukazane w zimowej szacie. W ich strukturze Borysowski zwracał szczególną uwagę na zjawiska świetlne i feerię barw rozkładających się na powierzchni zasp śnieżnych. Pejzaże malarza z tego czasu charakteryzuje intensywna świetlistość. Rysujące się na glebie i śniegu cienie nabierają w jego redakcji fantazyjnych, błękitnych odcieni. Twórca odwołuje się w nich w bezpośredni sposób do zdobyczy francuskiego impresjonizmu, a także do dokonań swoich mistrzów, szczególnie Stanisława Kamockiego. Widoczne na pojawiającym się w ofercie aukcyjnej krajobrazie chaty mienią się w promieniach południowego słońca. Niebieskie refleksy, które rysują się na ich spadzistych dachach znakomicie komponują się z przebłyskującymi tu i ówdzie fioletami. Chociaż Borysowski nie poznał osobiście Jana Stanisławskiego, to artystyczne credo tego giganta polskiego malarstwa pejzażowego silnie pobrzmiewa w jego pracach. Zaznajomił się z nim w sposób pośredni, dzięki uczniom Stanisławskiego – Kamockiemu i Pieńkowskiemu. "Malujcie, panowie polską wieś, bo może za kilka lat jej nie będzie" – mawiał Stanisławski (Jan Stanisławski, cyt. za: Stefania Krzysztofowicz Kozakowska, Jan Stanisławski i jego uczniowie, Kraków 2004, s.26).