Najnowsza twórczość Witkowskiego stanowi dialog z wizją artystyczno-krytyczną, jaką artysta doświadczył w latach 80., oraz powrót do ekspresjonistycznej formy wypowiedzi. Oba te okresy łączy w dziełach Witkowskiego skupienie wokół uciśnionej egzystencji człowieka wraz z jej konsekwencjami – zniewolenia, przerażenia, samotności, buntu czy doznanego nieszczęścia. Człowiek na obrazach artysty jest poddany terrorowi ideologii oraz zagubiony w koszmarze pandemii. Dzieła będące dalekie od dekoracyjnej stylistyki, odsłaniające niewygodną prawdę, stają się w swej istocie piękne, gdy przy ich interpretacji weźmie się pod uwagę „(…) nędzę moralną, koszmar nieczystego sumienia, złych czynów, chaos rzeczywistości zepsutej, gnijącej, będącej w rozkładzie, bliskiej agonii. [A] jeśli występuje tu ‘małość’ moralna, to nie w tym sensie, że mało ważna i błaha, lecz ujawniająca ‘mroczne głębie bytu’, gdzie nie ma zasad moralnych, gdzie panuje bezład” (M. Gołaszewska cyt. za: Agnieszka Salamon-Radecka, Piękno, jako siła odwodząca od ducha. Deformacja i brzydota w twórczości plastycznej Jerzego Hulewicza (1886-1941), [w:] Szpetne w sztukach pięknych…, op. cit., s. 122-123). Mroczna strona ludzkiej kondycji stała się również tematem dla Witkowskiego do stworzenia prezentowanego obrazu „Szczęście” z cyklu „We watch you”. Choć obraz powstał w 2018, to może ono świadczyć o pewnej artystycznej intuicji Witkowskiego w kontekście nadchodzących wydarzeń związanych z pandemią w 2020. „Szczęście” odzwierciedla charakterystyczną wrażliwość artysty i jego empatyczną, emocjonalną oraz kompulsywną reakcję na różne aspekty rzeczywistości. Charakterystyczne w kontekście całej twórczości artysty jest tu ukazanie anonimowej pary kochanków, której akt miłosny jest poddany „oczom publiczności”. Tym samym Witkowski podejmuje artystyczny atak na media i telewizyjny przekaz. O tej postawie twórczej, widocznej już w latach 80., pisała Zofia Watrak: „[Obrazy] w futurystycznej stylistyce z dynamicznymi skosami, ostrymi kątami, zmiennymi kierunkami napięć [manifestowały] nie tylko dynamizm, tempo, ale i rozchwianie (…) świata pozbawionego stabilnych punktów” (Zofia Watrak Wybory i przemilczenia. Od szkoły sopockiej do nowej szkoły gdańskiej, Gdańsk 2001, s. 96).