„Opowiadając Lewczuk sięga po swoje obserwacje codzienności, nie zapominając wszakże o politycznym jej wymiarze. Nietrudno zauważyć bardzo krytyczny stosunek twórcy do wszelkich przejawów zła, a nawet zdecydowaną potrzebę przeciwstawienia się koniunkturalizmowi, kłamstwu czy powszechnej euforii, związanej z łatwą akceptacją kiczu i pospiesznie tworzonych autorytetów”. Julian Kornhauser BRUTALNY REALISTA Sławomir Lewczuk mówiąc o sobie i swojej twórczości, nie bał się użycia określenia brutalnego realisty. Również za komplement uważał sformułowanie najbardziej „niekrakowskiego” artysty z Krakowa, szczególnie popularne w warszawskiej opinii publicznej. Jednak to właśnie z Krakowem był związany od wielu lat, pozycjonując się jako outsider z wrodzonym poczuciem anarchizmu. Choć stworzył ponad pięćset dzieł, to zdaje się jakby w swojej twórczości rozwijał jeden obraz, którego tematem były ciemne strony relacji międzyludzkich. Zwielokrotniony portret typów ludzkich ukazuje prezentowany dyptyk z postaciami o nienaturalnie wielkich ustach i uszach skłonnych do osiągania kolejnych szczebli kariery drogą kłamstwa i nieszczerości. Jednocześnie są oni pozbawieni indywidualnych rys, tworząc razem jedną, spójną masę. Deformacja głów pozwalała także uzmysłowić groźbę zdehumanizowanej rzeczywistości opartej na sztucznych wartościach. Fałsz, sztuczność, niedopasowanie niemal całkowicie zapanowały nad światem przedstawionym na obrazie Lewczuka. Malarstwo Lewczuka jest porównywalne do traktatu ingerującego w rzeczywistość, czasem publicystycznego, innym razem symbolicznego, ale zawsze tworzącego spójną opowieść. Jego obrazy wraz z często powtarzalnymi motywami, techniką, tworzą literacką narrację o rozpoznawalnym rytmie i agresywnym temacie. Wszystko to, zbliża twórczość artysty do malarstwa Andrzeja Wróblewskiego. Jak zauważył Julian Kornhauser, podobieństwa są tu widoczne w kolorystyce, szorstkości postaci, celowej antyestetyzacji scen, czy też eksponowaniu głów o ciężkich rysach. Z kolei Małgorzata Garpich zwraca uwagę na pewną teatralność przedstawień Lewczuka, która tak bardzo jest widoczna w prezentowanym dyptyku: „Wewnętrzna przestrzeń obrazów Lewczuka przywodzi na myśl rozwiązania scenograficzne. Na obrazach pojawiają się włazy, ściany działowe, parawany, kurtyny. Wszystkie te elementy organizują ruch postaci, czyniąc je jednocześnie aktorami malarskich przypowieści. Dominują nasycone ciemne barwy, dużo jest szarości i czerni. To gorzkie diagnozy fatalności stosunków międzyludzkich, wyniesiona z nich trauma u poczucie osamotnienia. Ostre spojrzenie na rzeczywistości w całej jej bezwzględnej i za razem banalnej krasie” (Małgorzata Garpich, Dyscyplina zapisu [w:] Sławomir Lewczuk, Dyscyplina zapisu, Związek Polskich Artystów Plastyków. Okręg Krakowski, Galeria Pryzmat, Kraków 2019, s. 44).