„Decydujące znaczenie dla mojej twórczości miało uczestnictwo w seminariach poświęconych tematyce kultury indywidualnej, prowadzonych przez prof. Mieczysława Porębskiego, połączonych z moimi zainteresowaniami teorią informacji i pewnymi działami matematyki. Moją ambicją są próby wizualnego notowania zdarzeń i wizualnej prezentacji ich rozkładów statystycznych. Frapuje mnie wielość możliwości, jakie stwarza takie traktowanie obrazu”. Ryszard Winiarski, [red.] Ania Muszyńska, Magdalena Marczak-Cerońska, Warszawa 2017, s. 32 Prace rzeźbiarskie Ryszarda Winiarskiego na rynku aukcyjnym stanowią dużą rzadkość. O ile te dwuwymiarowe na deskach występują częściej – można je kolekcjonować i układać w duże łańcuchy o ogniwach zależnych od siebie – o tyle prace przestrzenne, czy też instalacje powstawały o wiele bardziej incydentalnie i często nigdy nie wychodziły poza pracownię artysty. Początkowo w swojej twórczości Winiarski wykorzystywał wyłącznie motyw biało-czarnych, małych kwadratów ułożonych w równych rzędach. W późniejszych pracach artysta zaczął korzystać z geometrycznych, trójwymiarowych elementów, formy stawały się coraz bardziej skomplikowane i wypukłe. W pewnym momencie obok bieli i czerni zaczął też wprowadzać dodatkowy kolor. Modyfikacje podstawowych założeń nie zaburzały jednak matematycznej harmonii. Chłód i spokój bijące z obrazów budzą zainteresowanie i podziw, intrygują. Matematyczny porządek, którym rządzą się prace Ryszard Winiarskiego, ma swój początek w jego wykształceniu. Artysta łączył w swojej twórczości zarówno wykształcenie artystyczne, jak i inżynieryjne. Studia wyższe rozpoczął na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej na Politechnice Warszawskiej, które ukończył w 1959. Dopiero po obronie dyplomu w 1960 rozpoczął studia artystyczne. Z konsekwencją i pasją znajdował połączenia pomiędzy sztuką i nauką, czego efektem były tak charakterystyczne działania spod znaku czerni i bieli. Prezentowana rzeźba to przestrzenne rozwinięcie zamysłu Winiarskiego, z którym artysta eksperymentował także na płytach. Decyzja o pokryciu danego pola kolorem czarnym lub białym była określane przez artystę na podstawie losowego rzutu kostką lub monetą. Przypadek w służbie kompozycji jest doskonale widoczny w pozostałych pracach prezentowanych przy okazji tej aukcji, czyli obiektach z cyklu „Chance in Game”. Winiarski wielokrotnie podkreślał, że nie interesuje go zapis procesu aleatorycznego, ale samo działanie, prowadzące do powstania faktu materialnego, czyli dzieła. Dla artysty centrum jego zainteresowań stanowiło „działanie”, akt twórczy, a prace, które powstawały przy tej okazji, były albo narzędziami potrzebnymi do tego działania, albo też „jedynie” jego skutkami. Autorski program Winiarskiego skupiał się na „wybranych problemach matematycznych, statystyce, grze, przypadku i innych obiektywnych i logicznych procesach”. Artysta „podjął próbę użycia w twórczości artystycznej nomenklatury i znakowania zaczerpniętego z matematyki, a ściślej mówiąc: statystyki i teorii informacji”. W przypadku prac Winiarskiego funkcjonuje określenie „obszary”, którym artysta zastępował tradycyjne pojęcie „obrazu”. Obszary powstają na podstawie coraz bardziej skomplikowanych funkcji zmiennych losowych. Winiarski, zachowując pierwotne założenia twórcze, stopniowo rozszerzał je o nowe możliwości, dodając między innymi trzeci wymiar. Doprowadziło to do realizacji szczególnie ciekawych i wyjątkowych w jego dorobku prac, czyli obiektów noszących cechy reliefu, a także rzeźb, czego przykładem jest dzieło prezentowane w katalogu. Twórczość Ryszarda Winiarskiego znakomicie wpisuje się w kontekst zainteresowania nowymi technologiami w latach 60. oraz 70. XX wieku. Był to okres nowych, niezwykłych osiągnięć ludzkości – wynalazków, które chociażby umożliwiły odbycie pierwszego lotu w kosmos, upowszechnienia gier wideo czy platform do grania. Wynalazków, bez których nie wyobrażamy sobie dziś naszej rzeczywistości, choć nie napawają one takim samym entuzjazmem i niewinnymi marzeniami o wiecznym postępie jak we wspominanym okresie. Niezwykle popularna stała się wówczas również cybernetyka, uważana za naukę o systemach oraz nadawaniu, przetwarzaniu i zarządzaniu informacjami. Cybernetyka miała stać się ogólną dziedziną wiedzy dla konstruktorów „maszyn myślących” oraz dla osób pracujących z różnorodnymi systemami wykorzystującymi dane. Choć wspomniane dwie dekady można uznać za czas końca modernizmu, to zainteresowanie artystów wskazanymi zagadnieniami w dalszym ciągu wydają się postępową kontynuacją „progresywnego” myślenia, charakterystycznego dla awangardy I połowy XX wieku. Młody Ryszard Winiarski wpadł w samo centrum miejsca, gdzie rozbudzano młode umysły marzeniami o technologii.