Czarna postać na czarnej płaszczyźnie to jeden z bardziej znanych motywów w malarstwie Rafała Bujnowskiego. Obraz „Bez tytułu” z 2007 roku przedstawia cień mężczyzny namalowany na powierzchni przypominającej asfalt. Nie mamy możliwości odgadnąć kim jest ta osoba. Nie poznamy jego rysów twarzy, koloru włosów czy ubrania. Gest mężczyzny sugeruje, że rozmawia przez telefon. A może zdejmuje tylko przeciwsłoneczne okulary, żeby przyjrzeć się czemuś. Mamy do czynienia z portretem, którego bohater jest nierozpoznawalny. Równie dobrze może to być autoportret artysty. Przedstawienie postaci zwraca uwagę na aspekt fotograficzny w malarstwie Bujnowskiego. Opisując sylwetkę artysty Maria Anna Potocka pisała: „Obraz nie jest fotografią. Fotografia przenosi w rzeczywistość, którą utrwala. Jednak zdjęcia skopiowane na płótnie przypominają grę w głuchy telefon: sporo słów się zniekształca i umyka. Rzeczywistość ucieka spod pędzla. Rafał Bujnowski delektuje się jej szczątkami” (Maria Anna Potocka, Rafał Bujnowski [w:] Nowe zjawiska w sztuce polskiej po 2000, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 2005, s. 68). W prezentowanym obrazie można zauważyć charakterystyczne dla Bujnowskiego połączenie malarstwa i konceptualizmu. Bujnowski tworzy obrazy, które reprezentują świadome malarstwo konceptualne. A przez krytyków jest uznawany za jednego najbardziej radykalnych i inteligentnych malarzy współczesnych.