„W życiu malarza wszystko jest ważne, gdyż malowanie jest dokonywaniem wyborów, tak w sprawach inspiracji, jak manualnych, mentalnych, filozoficznych itd. Dokonać wyboru i podjąć decyzję wg mnie może tylko człowiek z poczuciem tożsamości. Wynikiem życia malarza są jego obrazy, jego od początku do końca – trudno ściśle określić jakiekolwiek kryterium uniwersalne, kryteria lokalne zmieniają się w zależności od punktu. Malarze – geniusze o indywidualnościach nie pozwalających im na jakiekolwiek relacji z tym, co w malarstwie się zdarzyło, malarze z grot, ludy prymitywne używające malowania czy rysunku, mali Holendrzy, czy twórcy ikon są to prawdziwi twórcy z prawdziwym poczuciem tożsamości.”. Marek Sobczyk W latach 90. XX wieku Marek Sobczyk stworzył malarską interpretację hierarchii głodów według amerykańskiego psychologa Edwarda Tolmana. Powstały wówczas interpretacje głodu pokarmu, seksu, odpoczynku, wydalania, które dla Sobczyka stanowiły uosobienie niepokojów współczesnego człowieka i jego głodów duchowych. Edward Tolman widział głód jako podstawową siłę napędową, która uruchamia i steruje procesami behawioralnymi. Tolman podkreślał, że działania ludzkie jest skierowane zawsze na osiągnięcie celu, jakim jest zaspokojenie głodu. Oznacza to, że organizm nie tylko reaguje na bodźce, ale również planuje i przewiduje przyszłe zdarzenia w celu skutecznego osiągnięcia celu. Psycholog zauważył również, że głód może mieć różne poziomy nasilenia i wpływać na różne typy zachowań. Na przykład, głód może być przyczyną agresji w przypadku, gdy organizm jest zdesperowany i nie ma dostępu do pokarmu. Tolman postrzegał głód jako jeden z wielu głodów, które mogą współistnieć w organizmie. Zaspokojenie jednego głodu może prowadzić do pojawienia się kolejnego, np. głodu na wodę po zaspokojeniu głodu na pokarm. W przypadku prezentowanej pracy Marek Sobczyk przygląda się problemowi I głodu – głodu pokarmu. Już od początku swojej twórczości Sobczyk wyróżniał się bezkompromisowym komentowaniem otaczającej go rzeczywistości i bardzo uduchowionym, niemal uwznioślonym stosunkiem do roli jakie malarstwo powinno odgrywać w życiu człowieka. Zainteresowanie tematyką brzydoty codzienności ujawniło się u Sobczyka jeszcze w trakcie studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Na ostatnim roku nauki rozpoczął cykl poświęcony czasom realnego socjalizmu, który zatytułował „Badania Mózgu w Polsce”. W 1983 roku dołączył do Gruppy, z którą regularnie wystawiał swoje prace, a także współtworzył pismo „Oj, dobrze już”. W kolejnych latach jego malarstwo zyskało na ekspresyjności – Sobczyk coraz śmielej operował fakturą i kolorem, tworząc obrazy przesycone treściami, odniesieniami i symbolami. Jego kompozycje opierały się na aluzyjnych, czasem wręcz surrealistycznych zestawieniach znaków i idei, które w ironiczny sposób wydobywały absurdalność rzeczywistości i pustoszenie znaczeń. Od 1990 roku Sobczyk konsekwentnie rozwijał swoją praktykę w obszarze grafiki projektowej i typografii, współtworząc do 2004 roku, wraz z Piotrem Młodożeńcem, autorską spółkę Zafryki. Dorobek tego okresu wyraźnie ujawnia jego fascynację grą znaczeń i językiem wizualnym, co znajduje odzwierciedlenie nie tylko w formalnych rozwiązaniach, lecz także w konceptualnym wymiarze tytułów prac. Sobczyk jawi się jako twórca świadomie balansujący pomiędzy sztuką autonomiczną a projektowaniem użytkowym, konsekwentnie przekraczając granice obu tych obszarów. Jego malarstwo wyróżnia się intensywną, nasyconą paletą barwną, ostrą linią i wyrazistą formą, co nadaje mu rozpoznawalny, ekspresyjny charakter. Praktycznie każda jego praca jest swoistym ładunkiem historii i kultury, przeżytej w sposób osobisty i przetworzonej na malarską opowieść – biografię wewnętrzną artysty.