„Przez wiele lat, gdy wychodziłam wieczorem z pracowni i zamykałam drzwi, miałam wrażenie, że, pozostawione same, moje stojące sztywno rzeźby zaczną zachowywać się po swojemu. Uwolnione od presji mojej wyobraźni, rusza się, zaczną chodzić, tańczyć, przebierać się za głowy i przybierać twarze. Z czasem stworzyłam tańce z prawdziwego zdarzenia”. Magdalena Abakanowicz