Pierwsze wizerunki ludzkich twarzy autorstwa Magdaleny Abakanowicz powstawały w latach 1985-87 w ramach cyklu „Inkarnacje” oraz następujących po nim „Anonimowych portretach”. Realizacje te nasuwają skojarzenia z pośmiertnymi maskami, magicznymi totemami i przedmiotami kultu. Owo gatunkowe novum stanowiło również istotne przesunięcie z afirmacji biologicznej siły i witalizmu na rzecz prób zgłębienia natury człowieka. Wraz ze zmianami formalnymi – skupieniu się na trójwymiarowych rzeźbach – artystka programowo odrzuciła wszelkie elementy dekoracyjne i zredefiniowała przyświecające jej dotychczas pojęcie piękna. Mariusz Hermansdorfer scharakteryzował jej dążenia w następujący sposób: „Abakanowicz odrzuca wszystko, co piękne, dekoracyjne, co ubiera, kamufluje. Zdziera warstwa po warstwie, jakby ściągała skórę z człowieka. Zostaje tylko to, co niezbędne, co – być może – jedynie prawdziwe” (Mariusz Hermansdorfer, Magdalena Abakanowicz, Wrocław 2011, s. 17).