Sandomierz pojawił się w twórczości Leona Wyczółkowskiego dopiero w latach 20. XX wieku, kiedy artysta odbywał liczne podróże po Polsce w poszukiwaniu nowych motywów pejzażowych. Około 1924–1925 roku przebywał tu na prywatnych plenerach, korzystając z zaproszenia doktora Stanisława Krawczyńskiego – dyrektora miejscowego szpitala i senatora II Rzeczypospolitej. Towarzyszył mu wówczas jego dawny uczeń, malarz i grafik Józef Pieniążek. W czasie tych pobytów artysta zafascynował się położeniem miasta i jego wyjątkową topografią. Powstał wówczas cykl widoków Sandomierza, ukazujących panoramę z różnych perspektyw – od strony wschodniej i zachodniej – oraz pojedyncze zabytki, takie jak ratusz czy kaplica św. Barbary przy kościele św. Pawła. Na przedstawionej panoramie artysta ukazał malowniczy Sandomierz widziany z wschodniego brzegu Wisły. Kompozycję zbudował na diagonalnej linii wzgórza, na którym wznosi się Stare Miasto. Wśród zabudowy rozpoznajemy najważniejsze punkty miasta: po lewej stronie widnieje monumentalna katedra, dalej – budynki wikariatu oraz tak zwany Dom Długosza, gotycka siedziba duchownych związanych z kapitułą katedralną. W głębi wznosi się barokowa dzwonnica, a tuż obok rozciąga się bryła dawnego Collegium Gostomianum, jednej z najstarszych szkół średnich w Polsce. W centrum panoramy dostrzec można renesansowy ratusz, a na jej prawej krawędzi – charakterystyczną Bramę Opatowską, dawny element miejskich fortyfikacji. Po prawej stronie artysta umieścił kopalniany wózek – motyw zaskakujący w kontekście pejzażu miejskiego. W rejonie Sandomierza od wieków eksploatowano bowiem złoża krzemienia pasiastego, wykorzystywanego m.in. w rzemiośle i przemyśle ceramicznym. Ten detal, pozornie prozaiczny, łączy w sobie lokalną tradycję i charakter miejsca, podkreślając dokumentalny, niemal reporterski wymiar pracy.