Twórczość Leona Wyczółkowskiego trudno scharakteryzować lapidarnie. Był malarzem wszechstronnym, żył w epoce wielkich przemian w sztuce polskiej i europejski. Niejednokrotnie zmieniał style i techniki, zaczynając od malarstwa historycznego, przez symbolizm, realizm, do swoistej interpretacja impresjonizmu, który określany bywał mianem pleneryzmu. Wyczółkowski zyskał sławę między innymi jako autor mistrzowskich przedstawień kwiatów. Wiadomo, że sam artysta kwiaty kochał. Hodował je w ogrodzie swojego domu w Gościeradzu, dekorował nimi swoje mieszkanie oraz pracownie. Kwiatowe martwe natury tworzył przez całą artystyczną karierę, zarówno w technice olejnej, akwarelowej, jak i pastelach oraz grafice. Kompozycje z kwiatami, obok portretów, stanowiły główne źródło dochodu artysty. Przedstawiał je na różne sposoby: w naturze, bukietach, girlandach, jako elementy martwych natur, motyw supraport i fryzów, oraz jako samoistne kompozycje. W różnych pracach można dopatrzeć się rozmaitych inspiracji i stylizacji: od impresyjnych ujęć, przez secesyjną stylizację do japońskich inspiracji. Artysta po mistrzowsku umiał oddać piękno gatunków i ich ulotność. Podobnie jak w portretach ludzi, starał się uchwycić cechy charakterystyczne i dystynktywne danego gatunku. Malował anemony, chryzantemy, kaczeńce, piwonie, maki i róże. Na temat tych ostatnich powstało wiele wariacji łączących różne odmiany gatunku i barwy w mniej lub bardziej bogate bukiety. W studiach kwiatów artysta rozwinął dekoracyjny walor linii i płaskiej plamy koloru. Podmiot kompozycji zestawiał w taki sposób z chłodnym najczęściej tłem by uwydatnić światło i barwę kwiatów oraz liści.