Prezentowana praca Leona Tarasewicza wpisuje się w charakterystyczny dla artysty nurt odrzucenia figuratywności i tradycyjnych odniesień. Tarasewicz, konsekwentnie rezygnując z tytułów, pozostawia odbiorcy pełną swobodę interpretacji. Obraz nie przedstawia rozpoznawalnych motywów – ukazuje odręcznie kreślone pasy pulsującego koloru, które rytmizują przestrzeń i nadają jej niemal hipnotyczny charakter. Dla artysty malarstwo staje się formą kontaktu z drugim człowiekiem oraz lustrem rzeczywistości, w którym odbijają się krajobrazy, emocje i doświadczenia. Inspiracją dla Tarasewicza pozostaje natura – jej zmienność, niepowtarzalność i ukryta tajemnica. W obrazach można odnaleźć echo cykliczności przyrody: odradzania się, zanikania i trwania w przemianie. Artysta transformuje krajobraz w sposób wykraczający poza realizm, tworząc kompozycje abstrakcyjne, a zarazem zakorzenione w doświadczeniu natury. Jego dzieła mają najczęściej dużą skalę, dzięki czemu szczegóły tracą znaczenie, a kluczowa staje się całość. Chropowata faktura, ślady pracy szpachlą i monumentalny format sprawiają, że płótna przypominają fragmenty malarstwa ściennego. Każdy obraz funkcjonuje jak wycinek większej rzeczywistości, której granice rozciągają się poza ramą płótna. Twórczość Tarasewicza wyrasta z tradycji malarstwa polskiego, ale artysta przetwarza ją w sposób oryginalny. W jego dziełach można dostrzec wpływy kapistów, dyscyplinę Strzemińskiego, duchowość Nowosielskiego czy radykalizm Malewicza. Jednocześnie nadaje im własną, ścisłą logikę – każde płótno stanowi kontynuację wcześniejszych, budując nieustannie rozwijaną opowieść o malarstwie. Tarasewicz stawia pytania o granice tego medium, bada jego status i możliwości ekspresji. Prezentowana praca pokazuje, jak artysta, zakorzeniony w tradycji prawosławia i surowości pogranicza, łączy duchowość z konsekwencją formalną. Jego obrazy są nie tylko abstrakcyjnymi kompozycjami, lecz także doświadczeniami medytacyjnymi, prowadzącymi widza ku refleksji nad naturą, sztuką i ich nieustanną przemianą.