Krzysztof Miller od 1989 wykonywał fotografie dla „Gazety Wyborczej”. Okres ten zaowocował w liczne fotoreportaże m.in. z czechosłowackiej aksamitnej rewolucji, wojen w Bośni i Gruzji oraz cyklu „Zair”. W 2013 została wydana książka jego autorstwa zatytułowana „13 wojen i jedna. Praw- dziwa historia reportera wojennego”, gdzie jak sam pisał: „(...) Fotografowałem w poczuciu obo- wiązku. Konieczności dania świadectwa. Zrobienia dokumentu. Profesjonalnie, ale nie w pogoni za sensacją i niusem. Raczej w nieokreślonym obo- wiązku udokumentowania końca tego życia. Jego historii. Robiąc zdjęcia, wiedziałem, że nie wyślę ich do redakcji. Nie opublikuję. Nie rzucę światu na pożarcie. Robiłem je po ludzku. Po prostu. Jak na pogrzebie. Towarzyszyłem zabitemu w jego ostatniej drodze. Tego nieznanego mi człowieka, który rano jeszcze żył, odprowadzałem aparatem fotograficznym w zaświaty” (źródło: https://culture. pl/pl/tworca/krzysztof-miller). Rejony wojen, konfliktów i katastrof stały się głównym celem fotograficznych działań Millera w okresie od końca 1989 do 2008. W wyjazdach towarzyszyli mu m.in. Wojciech Jagielski, Paweł Smoleński i Maria Wernikowska. Opuszczając pola walk i linie frontu, kierował się ku uchodź- com i rejonom naznaczonym klęską głodu, które również dokumentował w ramach fotoreportaży. Z rejonów tych Miller często wracał na kilka dni do Warszawy, gdzie fotografował lokalne wydarzenia. Bez względu na podejmowaną tematykę dzieł, zawsze dla niego najważniejszy był anonimowy człowiek, którego dotyka nieszczęście.