„Sichulski posiada żywy zmysł kolorystyczny, ogromną łatwość kształtowania plastycznego, lotność fantazji, wyborne odczucie ruchu, pędu, wir, wreszcie, właściwy rasowemu karykaturzyście, dar dosadnego charakteryzowania ludzi i zwierząt (…) W swych wielkich kompozycjach dekoracyjnych, w swych projektach witrażów, gobelinów, haftów i mozaik, idzie on przeważnie torami Wyspiańskiego i Mehoffera…”. Mieczysław Wallis, Sztuki Plastyczne. Kazimierz Sichulski – Grupa artystów wielkopolskich Plastyka Feliks Jabłczyński (Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, październik 1926 r.), „Robotnik”, 1926, nr 300, s. 4 W SYMBOLICZNYM OGRODZIE KAZIMIERZA SICHULSKIEGO W twórczości Kazimierza Sichulskiego dochodzi do unikalnego mariażu form i tematów. Łączą się w niej bowiem motywy ludowe, religijne i mitologiczne. Wielokrotnie kompozycje malarza pomimo swej pozornej prostoty naznaczone zostają pewnego rodzaju mistycyzmem, który stanowi o ich wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju charakterze. Pierwiastki składające się na oeuvre Sichulskiego są oczywiście częściami składowymi ikonicznymi dla Młodej Polski i kontynuatorów jej dziedzictwa. Ludowość i religia wyrastają z nurtu chłopomanii i zakorzenienia w lokalnej tradycji, mitologia natomiast ma swoją genezę w ambiwalentnej strukturze sztuki europejskiej przełomu XIX ı XX stulecia, przesyconej symbolizmem. Bez wątpienia należałoby uznać Sichulskiego za wiodącego propagatora wiedzy o Huculszczyźnie i głównego ilustratora życia tego regionu. Zainteresowanie wsią, szczególnie tą podkrakowską, towarzyszyło artystom – chłopomanom już od końca XIX stulecia. Pośród twórców zafascynowanych szeroko rozumianą wówczas ludowością znalazło się także wielu takich, którzy wykraczali daleko poza Kraków i otaczające go tereny. Władysław Jarocki, Teodor Axentowicz czy chociażby właśnie Kazimierz Sichulski, dogłębnie i z ogromną pasją odkrywali tę niedostępną i dziką przestrzeń Karpat Wschodnich. Interesował ich szczególnie folklor – barwne stroje, ludowe, nieco mistyczne obrzędy, ale i otaczająca tamtejszych górali przyroda. W twórczości Sichulskiego wielokrotnie pojawiają się aspekty metafizyczne. Zostają one w charakterystyczny dla niego sposób zespojone ze światem realnym. Sfera sacrum skontrastowana zostaje z profanum. Boże Narodzenie ma miejsce w huculskiej chacie, a wraz z nurtem Prutu płynie barka mitycznego Charona. W dziełach malarza pojawia się jeszcze jeden, znamienny można powiedzieć dla owej epoki element. Jest nim symboliczny motyw młodości rozpowszechniony w sztuce europejskiej około roku 1900. W prezentowanym podczas aukcji obrazie, powstałym w latach 20. XX stulecia, reprezentowany jest on przez dominującą w kompozycji postać małego dziecka. Widzimy tu zatem, jakże długie trwanie młodopolskiej tradycji. Niewątpliwie nasuwa się nam także porównanie z obrazem „Dziwny ogród” Józefa Mehoffera (1903, Muzeum Narodowe w Warszawie). Analogiczne są w owych dziełach wesołe, nagie sylwetki dzieci wesoło pląsających pośród zieleni letniego, przesyconego światłem ogrodu. Nawiązanie do obrazu Mehoffera wydawać się może tutaj świadomym zabiegiem zastosowanym przez Sichulskiego. Wszak na początku wieku był on jego uczniem w murach krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych.