Katarzyna Górna od wielu lat bada kondycję człowieka i kultury, pytając o źródła nierówności i o to, jakie konsekwencje niesie ze sobą sposób, w jaki Zachód organizuje życie społeczne. Jej uwaga skupia się na doświadczeniu ciała, na feministycznym wymiarze sztuki, a w ostatnich latach także na relacji człowieka z naturą i skutkach epoki antropocenu. Inspiracje czerpie zarówno z interpretacji paleolitycznych znalezisk, jak i z idei współczesnych filozofów – m.in. Bruno Latoura i Donny Haraway. Od początku lat 90. jej twórczość uchodzi za przykład sztuki krytycznej, nieustannie podważającej przyjęte schematy. Rzeźba „Ja Wenus” zestawia współczesną sylwetkę kobiety z archetypem figurki sprzed tysięcy lat. Odlew w pozie przypominającej „Wenus z Willendorfu” łączy materię cielesną z mineralną, a zarazem konfrontuje widza z innym modelem kobiecości. Nie jest to ciało zgodne z dzisiejszym kanonem – szczupłe, napięte i młode – lecz figura cięższa, pełna, bliższa dawnym wyobrażeniom płodności i siły. Sięgnięcie po prehistoryczne wzorce ma jednak wymiar szerszy niż tylko formalny. Badania pokazują, że społeczności, które tworzyły takie przedstawienia, były znacznie bardziej egalitarne. Kobiety uczestniczyły w polowaniach, współdecydowały o losach grupy i korzystały z tych samych zasobów co mężczyźni. Górna zestawia tę dawną równość z dzisiejszą rzeczywistością, w której dominują nierówności płciowe i ekonomiczne. Pyta, czy to właśnie eksploatacyjny sposób myślenia, zakorzeniony w naszej cywilizacji, prowadzi do kryzysów i zagrożeń, jakie sami na siebie sprowadzamy.