Joanna Zastróżna – fotografka, malarka, reżyserka. Jej prace przenika na wskroś duch surrealizmu. Styl, w jakim się porusza, z jednej strony inspirują prace takich artystów jak Luis Buñuel czy Salvador Dalí, z drugiej jej własne doświadczanie artystki – poszukiwanie drogi twórczej, eksperyment, badanie granic. To dzięki temu zyskała uznanie krytyków i została doceniona przez publiczność, a także właścicieli prywatnych kolekcji. Krytyczka Irina Czmyriewa o pracach Zastróżnej napisała, że „(…) istnieją w świecie rzeczywistym jako iluzja niewyobrażalnej głębi, nie tylko symbolicznej, ale również wizualnej. Jej fotografie wykorzystują koncepcje materialnej dotykalności, oczywistości, dwuwymiarowości i zdolności przenikania wzrokiem zewnętrznych granic materii, co jest niemożliwe w świecie materialnym, jaki znamy. Przy tym technika i temat jej prac przydają im autentyczności, czyniąc je świadkami wizjonerskich eksperymentów”. (http://www.zastrozna.asia/pdf/press_pdf_mmk_2010_catalogue.pdf, dostęp: 21.08.2022). Dla fotografki ważna staje się technika – używając i pozytywu, i negatywu, sięga do swojego malarskiego uwrażliwienia na kolor i ręcznie maluje każdą kliszę. Istotny staje się też sam proces tworzenia, gdzie również odnajdziemy echa surrealistów, dostrzegających rolę żywego koloru jako źródła artystycznego oddechu. Jak zauważa Witold Węgrzyn, artystka „przenosi do twórczości fotograficznej graficzne znakowanie i rozumienie koloru, używa go z malarską swobodą” (Marek Grygiel, http://www.zastrozna.asia/pdf/press_pdf_mmk_2010_catalogue.pdf, dostęp: 21.08.2022). Taki sposób wykorzystania koloru, a przede wszystkim ekspresja, z jaką go używa, może jednak zaskakiwać widza. Mocą jej zdjęć wydaje się więc pomysł na samą historię, którą opowiada. Środki, którymi się posługuje, dodatkowo ją wzmacniają. Barwy, które pojawiają się w jej pracy, zmuszają nas nie tylko do przyjrzenia się im z bliska, ale również do zadania sobie pytań o to, jakie znaczenie w sobie niosą. Dodatkowo zdjęcia przypominają rentgenowskie prześwietlenia, co również nadaje im dodatkowego wydźwięku. Zastróżna nie boi się konfrontacji z jej światem wyobraźni czy fantazji. Dla niej punktem wyjścia nie jest zastana rzeczywistość, a pewna kreacja, którą tworzy, przefiltrowując ją przez własne doświadczenie, ale również osobiste doświadczanie. Ona „(…) nie tylko odkształca w pewnym sensie swoje fotografie i tworzy sztuczną rzeczywistość na bazie swojej wyobraźni – ona tej rzeczywistości dodaje nowych znaczeń i zamiast ją relacjonować – poddaje własnemu przetworzeniu. Nie podpatruje jej – stara się ją tworzyć, zarówno zdyscyplinowaną formą, jak i świadomie dobranym kolorem” (Marek Grygiel, http://www.zastrozna.asia/pdf/press_pdf_mmk_2010_catalogue.pdf, dostęp: 21.08.2022). To, co w jej artystycznej drodze poszukiwań jest ważne, to z całą pewnością używane detale – gesty, plamy, grube, jakby malowane światłem linie lub rysy przypominające ślady na często używanej płycie do fotolitografii. Gęste transformacje. To wszystko składa się na efekt, czyli zapis fotograficzny oparty już nie tylko na wyczuciu tonalności koloru, ale też operujący metaforą i abstraktem. „’Ocieranie się’ o różne dyscypliny wypowiedzi artystycznej staje się fotografią ‘z pogranicza’, staje się hybrydą powstałą na styku teatru, inscenizacji, komiksu, rysunku, skrótu graficznego i malarskiej ekspresji. Przedstawia odrealniony świat, nową subiektywną rzeczywistość, własną oryginalną poetykę” (Witold Węgrzyn, http://www.zastrozna.asia/pdf/press_pdf_mmk_2010_catalogue.pdf, dostęp: 21.08.2022). Kim jest postać z fotografii Joanny Zastróżnej z serii ‘nr 3’ II, z 2003? Mężczyzna zdecydowanym gestem odsuwający od siebie jakąś małą postać, trzymaną do góry nogami, na którą nie chce patrzeć. Wydaje się silny i wysoki. Jego pewność siebie podkreśla widoczne mocne nasycenie kolorami – rdzawy odcień czerwieni, fiolet, ciemna żółć. Czy wybór takiego bohatera fotografii jest związany z pytaniem o odrzucenie jego prokreacyjnej roli? Czy użyty kolor żółty nadaje procesowi fizjologicznemu jakiegoś symbolicznego wymiaru? A może to tylko sen, gdzie dopiero po przebudzeniu możemy odczytać poetykę gestu, mowę ciała i zbudowane napięcie? Należy jednak przyznać, że budując swoje światy, artystka pozostaje wierna swojej stylistyce. Mimo że jej prace noszą znamiona wykreowanego świata snu, to ich podstawa wydaje się mieć silne oparcie w rzeczywistości. To jej świat opisany własnym, oryginalnym, wizualnym językiem, naznaczony również osobistym rysem patrzenia, kiedy sama przyznaje, że te fotografie są w jakiś sposób o niej samej.