„Zapewne też intuicja właśnie skłoniła artystę do użycia linii prostej jako drugiego, obok łuku, sposobu wyrażania przestrzeni. Wzrok ludzki, sięgając w dal, biegnie zawsze, jak się zdaje, po linii prostej. Ale są to odcinki stosunkowo krótkie. Zakrzywienie przestrzeni sprawia, że linii prostej właściwie nie ma; istnieją jedynie łuki o promieniu niewyobrażalnie dużej długości. Takie rozumowanie wspierające potrzebę intuicyjną przyczyniło się do użycia przez Kałuckiego w jego rozważaniach przestrzeni owych dwóch kodów artykulacyjnych: łuków i prostych, przy czym każdy z tych kodów posiada własny rytm i własny, niezależny porządek. Nakładają się one na siebie, przecinają się, ale zachowują swoją odrębność. Wedle artysty dzięki wynalezieniu i połączeniu dwóch tych sposobów artykulacji udało mu się osiągnąć optymalny sposób mówienia o przestrzeni”. Bożena Kowalska Jerzy Kałucki zaczyna tworzyć charakterystyczne dla siebie obrazy skonstruowane przy użyciu linii i łuku. Te czysto geometryczne formy wzbogaca kolorem, którym oddziałuje na odbiorcę na poziomie emocjonalnym. Według artysty sztuka sytuuje się w miejscu przecinania się tego, co realne, oraz tego, co fikcyjne, będące wytworem wyobraźni. Jego prace, bardzo subtelne i precyzyjne wykonane, łączą w sobie wnikliwe artystyczne badania przestrzeni i jej koncepcję rozwijaną na poziomie teoretycznym, czego owocem jest m.in. publikacja „Zwierzenia o przestrzeni geometrii” z 1985, z tym, co rzeczywiście ludzkie – z czuciem. Czuciem jednak niezwykle delikatnym i w swojej istocie jednostkowym. Związany od 1976 z reaktywowaną Grupą Krakowską Kałucki określany jest mianem „filozoficznego konstruktywisty”, a za swoją inspirację artysta uznawał tradycję wyznaczoną przez Kazimierza Malewicza.