Wykształcony w krakowskiej ASP, gdzie pracował pod okiem Adama Marczyńskiego, Janusz Orbitowski od początku interesował się porządkiem formy i konstrukcją obrazu. Zanim znalazł indywidualną drogę twórczą, malował w okresie studenckim wielobarwne obrazy abstrakcyjne. Skoncentrowane na formach geometrycznych prace już wtedy wykazywały zamiłowanie artysty do rytmu kształtów. Z czasem artysta dążył do uproszczenia formy, eliminując zbędne, aby wykreować syntetyczne, konsekwentne dzieło. W końcu lat 60. zaczął budować dynamiczne, diagonalne układy z prostokątów i rombów, testując, jak powtarzalny moduł może generować ruch na płaskiej powierzchni. Eksperymenty te posunął dalej, nadając swoim pracom namacalnej trójwymiarowości. Zamiast malowania przestrzeni na płaskiej powierzchni, zaczął realnie ją konstruować w ramach obrazowych. Na podłożu pojawiały się cienkie listewki i prostokątne płytki, dodawane warstwami zgodnie z precyzyjnie zaprojektowanym rytmem. Początkowo sytuował je w ascetycznych kompozycjach prostych linii, jednak później przechodził do coraz bardziej dynamicznych struktur. Poprzez eksperymenty w ramach owej formuły, artysta wykształcił własną, ikoniczną formę wizualną, poprzez którą mógł w pełni realizować swoje zainteresowanie światłem, przestrzenią i ich wzajemną relacją. Język geometrii stał się sposobem artykulacji myśli i emocji, jednocześnie funkcjonując jako intelektualna zagadka wizualna dla widza. Z modułu – małego prostokąta lub wydłużonego kwadratu – budował „siatki” rozpięte wertykalnie, horyzontalnie lub po skosie. Rytmy w jego reliefach nigdy nie był czysto ornamentalne: w strukturze zawsze pojawiała się asymetria, przesunięcie akcentu, nieoczywisty cezur. Dzięki temu obraz nie zamyka się w dekoracyjnym umiarze, lecz pozostaje otwartym układem sił. Wrażenie to wzmacnia cienkie, zintegrowane z polem obrazu obramowanie, które staje się elementem kompozycji, a nie tylko jej oprawą. Całość pokrywał farbą, z biegiem czasu coraz częściej faworyzując biel. Za pomocą tej monochromatycznej gry kolorystycznej integrował bryłowate elementy z podłożem o analogicznej kolorystyce. Za dramaturgię linii staje się zatem odpowiedzialne światło, którego cienie rysują w ramach kompozycji konkretne układy zależne od percepcji widza. Malarz nie uprawiał jednak geometrii jako doktryny. Traktował swoje dzieła jako narzędzie badawcze – służące sprawdzaniu, jak proste, powtarzalne elementy mogą wytworzyć złożone doświadczenie przestrzeni. Dlatego reliefy Orbitowskiego wymagają czasu - wytrącają widza z komfortu jednoznacznego odbioru, wprowadzają w stan niepewności, prowokując do bardziej osobistego i bezpośredniego kontaktu. Każda z kompozycji artysty działa niczym zamknięty w ramach mikrokosmos, który odsłania się po dłuższej kontemplacji. Wtedy to porządek wyłania się z gry światła, rozpoznajemy kierunki, kontrapunkty, pauzy ukryte w materii. Powtarzalne elementy układają się w sekwencje zagęszczeń i rozrzedzeń, w pola spiętrzeń i odpływów, które wprowadzają wzrok w stan lekkiej dezorientacji: co jest bryłą, a co jej cieniem? Krok w prawo lub zmiana wysokości spojrzenia potrafi odmienić całą relację planów. Statyczne fragmenty sprawiają wrażenie obiektów kinetycznych – pulsują, wibrują wraz z ruchem widza i zmianą oświetlenia. Stąd możemy doszukiwać się bliskości natury: rytmy listew przypominają marszczenie wody, wachlarze gałęzi, układy żyłek liści. Jak mówił sam artysta: “Wszystkie moje prace mają element organiczności”. To nie jest ilustracja widoku przyrody, lecz uchwycenie jej esencji – wspólnego organizmu o swoim naturalnym porządku, gdzie zawsze jest miejsce na drobne odchylenia i nieprzewidywalność.