Twórczość Janusza Eysmonta charakteryzowała się nieustannym poszukiwaniem nowych środków wyrazu, przy czym od początku jego kariery dominowała abstrakcja. W latach 60. XX wieku malarz tworzył obrazy należące do nurtu abstrakcji niegeometrycznej, w których głównym problemem był światłocień. Dla Eysmonta światło miało znaczenie przede wszystkim poetyckie i filozoficzne, a nie fizyczne, i stawało się narzędziem do wyrażania subtelnych stanów emocjonalnych oraz refleksji nad sensem egzystencji. W połowie lat 70. Janusz Eysymont dokonał redukcji środków wyrazu, odchodząc od precyzyjnych figur geometrycznych na rzecz nieregularnych, postrzępionych kształtów, które umieszczał na neutralnym tle, tworząc obrazy o rygorze kompozycji i spokojnej harmonii. W pierwszej połowie lat 80. w twórczości Janusza Eysmonta obecność czytelnych form została ograniczona do pojedynczych kształtów umieszczanych w centrum płaszczyzny obrazu. W tym okresie zmieniła się także gama barwna jego dzieł – pojawiły się kolory stonowane, o niewielkich kontrastach walorowych, a czerni zaczęto używać jako dominującego akcentu, nadającego obrazom powagi i głębi. Przestrzenność kompozycji była subtelnie budowana poprzez rozjaśnienie tonacji u dołu płótna, a całe obrazy zyskały charakter wyciszonych nokturnów, które sprawiały wrażenie bezczasowości i statyczności. Choć abstrakcyjna forma dzieł Janusza Eysmonta nie odnosiła się bezpośrednio do sytuacji politycznej w kraju, niektórzy interpretatorzy jego sztuki dostrzegali w mrocznym świetle obrazów aluzję do przeżyć artysty związanych z okresem stanu wojennego. W późniejszym okresie twórczości Janusza Eysmonta jego obrazy nabrały intensywniejszej dynamiki dzięki subtelnej grze światła i kolorów, w których pojawiały się rozbłyski intensywnego różu, karminu oraz zieleni. Artysta coraz bardziej dążył do oszczędności środków wyrazu, a jego kompozycje często stawały się metaforą milczenia kosmosu, wyrażaną poprzez dominację bieli. Dwie główne kompozycje w bieli były motywem przewodnim ostatniej indywidualnej wystawy Janusza Eysmonta w 1990, która odbyła się tuż przed jego śmiercią. Janusz Eysymont pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną, w której światło, przestrzeń i abstrakcyjna forma stały się narzędziem do wyrażania najgłębszych refleksji nad naturą, wiarą i ludzką egzystencją. Jego twórczość była jednocześnie świadectwem epoki, w której przyszło mu żyć, i osobistą medytacją nad kondycją człowieka, ukazaną poprzez minimalizm środków, subtelne kontrasty i poetycką wrażliwość na światło. W 2004 żona artysty Halina Eysymont podarowała Muzeum Narodowemu we Wrocławiu kolekcję jego 88 prac, obejmującą obrazy na płótnie, gwasze i pastele, które dokumentują jego twórczą ewolucję od lat 60. aż do lat 90. XX wieku.