Janina Kraupe swoje pierwsze profesjonalne działania malarskie podejmowała jako adeptka w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zafascynowana impresjonizmem, nauki pobierała u cieszących się dużym uznaniem kolorystów – Eugeniusza Eibischa i Wacława Taranczewskiego. Odwagę w operowaniu barwami artystka osiągnęła po powrocie z Paryża w 1956. Choć była związana z II Grupą Krakowską, od 1957 jej zainteresowania wykazywały większe pokrewieństwo z poszukiwaniami katowickiej grupy Oneiron. Na szczególną uwagę zasługują jej rozwiązania stylistyczne, zwłaszcza w zestawieniu z twórczością Urszuli Broll i jej mandalami. Wychodząc poza polski krąg kulturowy, naturalnym punktem odniesienia staje się szwedzka artystka i pionierka abstrakcji – Hilma af Klint. Zaangażowana w działalność konspiracyjnego teatru Kantora, przyjaźniła się z Tadeuszem Brzozowskim, Kazimierzem Mikulskim, Mieczysławem Porębskim i samym Tadeuszem Kantorem. W grupie cieszyła się silną pozycją zdecydowanej outsiderki. Uczestniczyła w najważniejszych wydarzeniach, a zarazem pozostawała artystycznie niezależna. Upatruje się w tym podobieństwa do postaw innych malarek związanych z grupą – Jadwigi Maziarskiej i Marii Jaremy. Surrealizujące zainteresowania żywe w kręgu grupy krakowskiej, wyrażane w formie abstrakcyjnej – automatyzm gestu i zapisu, pokrewne malarstwu af Klint, która nawiązywała kontakty z ezoterykami, m.in. teozofem Rudolfem Steinerem, uczestniczyła w seansach spirytualistycznych i uważała się za medium, które poprzez malarstwo przekazuje wiedzę tajemną. Astrologia, kabała, magia, buddyzm tybetański, kultura Dalekiego Wschodu, mitologia pozostawały w bezpośrednim kręgu zainteresowań Kraupe, która przez młodzieńczą fascynację malarstwem kolorystycznym i twórcze poszukiwania w obrębie wiodących prym powojennych awangardzistów polskiego malarstwa dotarła do własnego sposobu wyrażania tego, co w niej grało – a słowo użyte tu jest nieprzypadkowo, muzyka była bowiem artystce niezwykle bliska, czego wyraz dawała w nawiązaniu do zagadnień muzycznych w swoich pracach. Jak sama pisała, jej uwagę szczególnie przyciągało: „To, co jest zmienne, nieuchwytne, rozgrywające się w różnych planach, istniejące w różnych czasach, kojarzone w wyobraźni nie tylko jako obrazy, ale jako znaki, symbole, zapisy; cała domena muzyki, poznawalnej jedynie w czasie (...). Cała wielowarstwowa, wieloprzestrzenna tkanka naszego istnienia, które definiuje sytuację człowieka jako stan nieustannego mijania zjawisk, obrazów, doznań. Stan, w którym istnieje jakieś centrum, wewnątrz którego zbiegają się, jednoczą wszystkie linie metamorfoz, pole, z którego obserwuje się przemiany – to wszystko, co jest i ruchem, i trwaniem (...)”. Twórczość Janiny Kraupe często opisywana jest jako metamorficzna, oniryczna, płynna w formie, swobodna, delikatna i poetycka. Jak zauważyła Małgorzata Kitkowska-Łysiak w odniesieniu do pism Porębskiego o twórczości Kraupe: „’Tekst’ pisma Janiny Kraupe-Świderskiej można interpretować sugerując się własnymi wrażeniami, ale nigdy nie pozbędziemy się niepokoju, wątpliwości, poczucia błądzenia, podczas gdy dla autorki ów tekst pozostaje całkowicie jednoznaczny”. To co na pewno wyróżnia jej twórczość pośród poszukiwań artystek i artystów jej pokolenia, którzy zwracali się w kierunku zimnej i wykalkulowanej abstrakcji geometrycznej lub tej zamaszystej i gorącej, malarstwa materii i surrealizującej figuracji to silny element metafizyczny. Na stałe związana z macierzystą uczelnią, rozwinęła swoją karierę dydaktyczną do szczytu możliwości, w 1987 osiągając stopień profesor zwyczajnej.