Jacka Mierzejewskiego można uznać za protoplastę neoklasycyzmu. Szczyt jego popularności przypada na drugą dekadę XX wieku. Poprzez poszukiwanie monumentalnej formy artysta „wyprzedził” założenia Rytmistów, Łukaszowców czy neoklasyków wileńskich. Jednak, mimo klasycyzującej formy sztuki Mierzejewskiego, artysta pozostawił po sobie bogactwo i różnorodność myśli artystycznej, inspirując się równocześnie kubizmem, secesją czy sztuką Paula Cezanne’a, wypracowując swój autonomiczny styl. Wbrew temu, że również za życia był niejako na marginesie wydarzeń artystycznych, Mierzejewski niewątpliwie należy do prekursorów polskiej sztuki XX wieku. W twórczości portretowej Mierzejewskiego modelami malarza były przede wszystkim osoby z najbliższego otoczenia. Najczęściej upamiętniał żonę , jak w prezentowanej pracy, Stanisławę Brzezińską oraz szwagierkę Wandę Wollffową-Łaszczanową. Żona artysty jest uchwycona w emblematycznym dla artysty stanie melancholii. Wystudiowana twarz kobiety, wsparta na dłoni, stanowi kontrast do fragmentów włosów oraz ubrania portretowanej uzyskanej poprzez energiczne kreskowanie. Portret ukochanej artysty wyraża intymność i zamyślenie, jest emblematycznym przykładem wybitnej twórczości zapomnianego klasyka.