Twórczość Ivo Nikicia jest naznaczona osobistymi doświadczeniami z okresu dzieciństwa, kiedy to w 1981 jako kilkuletni chłopiec musiał uciekać z rodziną ze serbskiej Prisztiny z powodu ruchów niepodległościowych związanych z autonomią Kosowa. Jak sam artysta wspomina, od tego czasu czuje się uchodźcą, a doświadczenie ucieczki jest w nim niezwykle żywe. Finalnie wrócił z Jugosławii do Polski w 1986. W 2003 obronił dyplom z malarstwa na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. Jarosława Modzelewskiego. W 2013 cały jego dorobek złożony z obrazów, archiwum, elementów instalacji, filmów, a nawet rysunków z dzieciństwa doszczętnie spłonął podczas wybuchu pożaru w kamienicy na warszawskiej Pradze, gdzie mieściła się jego pracownia. Doświadczenie to nie odebrało jednak Nikiciowi energii twórczej, która pozwoliła mu podjąć działania artystyczne od nowa. Niektóre obrazy udało mu się zrekonstruować, do innych nawiązywał, a jeszcze inne stanowiły punkt wyjścia do podejmowania zupełnie nowych realizacji. Również proces poszukiwania pracowni pozwolił mu zmienić „nowojorski” klimat, w który była wpisana interakcja z kilkunastoma artystami tworzącymi klimat akademii na praskiej ulicy Targowej, na „berliński”, będący bliski jego kolejnemu miejscu pracy. Do nowej pracowni Nikicia, mieszczącej się w budynku na Osiedlu Praga II zaprojektowanym w latach 40. przez Jerzego Gieysztora i Jerzego Kumelowskiego, wchodzi się prosto z ulicy. Potrzeba bycia „w drodze” wpisana na trwałe w doświadczenia Nikicia również odnajduje odzwierciedlenie w aspekcie pracowni, gdzie istotny dla artysty jest aspekt dotarcia do niej. Jak dodaje: „Kiedy tylko mogę, jadę na rowerze, co jest dla mnie bardzo napędzające. Często dopiero po jakimś czasie orientuję się, co mnie tak naprawdę zainspirowało. Na przykład ostatnio były to elementy z elewacji po drugiej stronie ulicy! Także oglądanie bajek z synem wpływa na moją twórczość. Zresztą taką dziecięcość zawsze starałem się w sobie pielęgnować” (Ivo Nikić, źródło: https://miejsceartysty.pl/portfolio/ivo-nikic/, dostęp: 1.06.2023). Nonszalanckie gesty, elementy ryzyka i decyzji na gorąco, będące charakterystycznymi dla twórczości Nikicia, stanowią zapis pewnego napięcia lub szybkiego zwrotu akcji. Czasem przewijają się tu również elementy humoru wnoszące w płótna pozostające na granicach abstrakcji żywą, młodzieńczą energię. Ową postawę twórczą Nikić wyniósł z kolektywu „szu szu”, który współtworzy wraz z Piotrem Kopikiem i Karolem Radziszewskim od 2001. Twórcy kolektywu pokazywali prace w ramach akcji pozainstytucjonalnych, zlokalizowanych w przestrzeni miejskiej i miejscach często niepowiązanych ze sztuką. Aranżowane przez nich sytuacje niepostrzeżenie wnikały w codzienną strukturę miasta, a sami artyści wydobyli potencjał tkwiący w chwilowym zawieszeniu schematów i rutynowej orientacji. Uzyskanym specyficznym i niepowtarzalnym zdarzeniom często towarzyszyło odpowiednie poczucie humoru. Doświadczenie to pozwoliło Nikiciowi wnieść do swojej twórczości elementy street-artowej stylistyki, gdzie efekty uzyskane ze szablonów i farb w spreju łączy z techniką laserunku i malarstwa fakturowego. Inspiruje się techniką samplowania, która jest również wykorzystywana w muzyce. Jak zauważa Stach Szabłowski: „Właściwie Nikicia nie da się tu ani razu definitywnie przyłapać na figuracji, a jednak wrażenie, że te pozornie abstrakcyjne obrazy ‘przedstawiają’ jest nieodparte – i słuszne. Pobrzmiewają w nich echa różnych estetyk – od geometrycznej moderny, przez organiczną abstrakcję, po hip hop – zorkiestrowane przez surrealistyczną intuicję” (Stach Szabłowski, tekst do wystawy Ivo Nikić. Co się stało, to się (nie) odstanie, źródło: https://u-jazdowski.pl/program/project-room/ivo-nikic, dostęp: 27.05.2023).