Ignacy Zygmuntowicz to malarz, który budzi zaciekawienie swą zagadkowym pochodzeniem. Utożsamiany jest bowiem z Czesławem Wasilewskim, którego biografia jest podobnie niejednoznaczna dla historyków sztuki. Artysta prawdopodobnie począwszy od lat 30. XX wieku wymiennie sygnował swoje dzieła, wówczas używał pseudonimu Ignacego Zygmuntowicza. Wiadomo, że działał w Warszawie, uczęszczał na studia od 1911 w Szkole Sztuk Pięknych. Tam brał udział w wystawach w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w latach 20., a także w pozostałych polskich miastach, w Lublinie, Katowicach, Częstochowie, Gdyni, Kaliszu. Przenosił na swoje płótna założenia malarskie twórców akademii monachijskiej (inspirował się dziełami Józefa Chełmońskiego, Józefa Brandta oraz Alfreda Wierusza-Kowalskiego) oraz fantastycznie nawiązywał do twórczości Wojciecha Kossaka. Wyróżniało go odmienne, niemal werystyczne podejście do natury. Prezentował sugestywne iluzje rzeczywistości. Do jego najefektywniejszych scen należą zaprzęgi, sanny, sceny batalistyczne, zimowe pejzaże oraz sceny z polowań. Obecnie jego prace można podziwiać w zbiorach muzeum Narodowego w Warszawie, w muzeach w Łańcucie, Lesznie oraz w Łodzi.