Franciszek Starowieyski był artystą totalnym, a jego życie prywatne było częścią świadomie tworzonej kreacji. Pozostawił po sobie ogromny, unikalny dorobek artystyczny uzupełniony o ponadczasową historię wyjątkowej osobowości twórczej. Rysunek w twórczości Starowieyskiego odgrywał kluczową rolę. Medium to scalało wszystkie dziedziny artystyczne, na których polu działał artysta – malarstwo, projektowanie plakatów, scenografię, Teatry Rysowania. Swoje działania artystyczne w pełni podporządkował rysunkowi, który pozwolił mu w sposób swobodny wykreować świat fikcji, snu i fantazji. W czasie studiów, w pierwszej połowie lat 50., Starowieyski przybrał pseudonim Jan Byk. Przy kreowaniu swojego wizerunku wziął pod uwagę własne uwarunkowania fizyczne jak i ziemiańskie pochodzenie. W sygnaturach używał nazwy rodowego herbu Biberstein i podpisu F. v B. S. (Franciszek von Biberstein Starowieyski). Swoje poglądy i obyczaje wyrażał tworząc wokół siebie i swojej twórczości fikcyjne historie i mity oraz liczne anegdoty. W swoich działaniach zadziwiał i prowokował na wielu polach artystycznych. Nieustannie był zafascynowany dziedzictwem baroku, które na nowo interpretował, wpisując w swoje prace nieco secesyjną, ornamentyką, grafikę, opisując literami lub cyframi poszczególne elementy oraz podejmując tematykę wanitatywną. Kolekcjonował także sztukę XVII-wieczną, starożytności, głównie przedmioty z metalu i nazywał je mosiądzami, miedzialiami oraz brązaliami. Jego kolekcja składała się z porcelany, fajansów, a także świeczników, broni wschodniej, miar i wagi. Jego twórczość była naznaczona mitem, jaki Starowieyski stworzył wokół siebie, oparty na budowaniu kontrowersji i szokowaniu opinii publicznej. W swoich kompozycjach, będących nieoczekiwanymi wytworami oraz ekscentrycznymi wizjami, najczęściej umieszczał hybrydy człowieczo-zwierzęce, rozwijał fantazje na temat kobiecego ciała i powracał do motywów erotycznych. Uzyskana w efekcie fantasmagoryczna groteska stała się znakiem rozpoznawczym Starowieyskiego. Starowieyski również zwraca uwagę na proces twórczy, który jest nierozłączny z uzyskanym efektem: „Najbardziej sobie cenię to, co ujawnia się spontanicznie. Zaczynam kreślić – i nagle coś się z tych linii, kresek wyłania. Trzeba rozhuśtać wyobraźnię, tylko że człowiek nie jest na to gotowy w każdej chwili. (…) Ale jest moment, który nazywa się natchnieniem: mam wówczas uczucie, jakby dusza miała cztery rogi, niczym poduszka, i jakbym ja za jeden z tych rogów złapał” (Franciszek Starowieyski w rozmowie z Elżbietą Dzikowską [w:] Artyści mówią. Wywiady z mistrzami grafiki, Warszawa 2011, s. 224). Sztukę Starowieyskiego czasami określa się jako wizualnie zbliżoną do surrealizmu. To ostatnie określenie nie powinno być rozumiane jako czerpanie z teorii i praktyki surrealizmu francuskiego, ale raczej jako podobieństwo wizualne oparte na zaskoczeniu i niesamowitości. Starowieyski nie był artystą buntownikiem, tak jak wielu surrealistów. Wręcz przeciwnie, uważał się za konserwatystę. Co zatem interesujące, estetyka jego prac wynikała nie ze społecznego buntu, co charakterystyczne było dla teorii surrealizmu, ale raczej z zainteresowania twórczością dawną oraz z pracy jego własnej wyobraźni. Fascynacja sztuką dawnych wieków u Starowieyskiego miała charakter więcej niż powierzchownego zainteresowania. Widoczne było to w „barokowej” formie – obfitych kształtach ciał (jeśli obraz przedstawiał ludzi) jakby zaczerpniętych ze sztuki XVII-wiecznych mistrzów, ale też w praktykach takich jak datowanie kompozycji malarskich 300 lat wstecz, tak, aby te z końca XX wieku datowane były na XVII stulecie. Ta celowa, nieco teatralna praktyka, dobrze oddaje atmosferę twórczości artysty i jego sposobu widzenia sztuki, dalekiego od awangardowych, wywrotowych wartości ważnych dla wielu artystów i artystek w ubiegłym stuleciu.