Eustachy Kossakowski to bez wątpienia jeden z najbardziej uznanych i cenionych polskich fotografików, zajmujących się zarówno fotografią stricte reportażową, jak i artystyczną. W latach 50. i 60. XX wieku Kossakowski dokumentował codzienne życie polskich miast i prowincji, współpracując z pismami takimi jak: „Stolica”, „Zwierciadło”, „Ty i ja”, czy „Polska”. W oczach krytyki i odbiorców został zapamiętany jednak przede wszystkim jako wnikliwy fotograf polskiej awangardy artystycznej lat 60. Galerii Foksal oraz związanych z nią artystów, jak Henryk Stażewski, czy Edward Krasiński, Teatru Grotowskiego, Teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora oraz jego happeningów. Na początku lat 70. Kossakowski wyjechał z Polski i na stałe osiedlił się w Paryżu, gdzie pracował jako fotograf Centre Georges Pompidou oraz współpracował z Muzeum Sztuki Nowoczesnej Miasta Paryża. Niezwykle ważnym dla twórczości Kossakowskiego było jego zamiłowanie do zagranicznych podróży, czego wynikiem jest jeden z najbardziej uznanych autorskich cykli zatytułowany ‘Apostołowie’. Podczas pobytu w Rzymie w 1982 roku zainspirowany współczesną formą kamiennych rzeźb Berniniego z watykańskiej Bazyliki Św. Piotra Kossakowski, sfotografował je od tyłu. Efekt dramatyzmu uderzający ze zdjęć z cyklu podkreśla niezwykle przemyślana kompozycja, monumentalizm, ciężkość oraz asymetria przestrzeni. Cykl „Apostołowie” podobnie jak inne serie zdjęć tworzone od lat 70. jest oparty na ścisłych regułach postępowania z wyraźnym konceptualnym rysem, zaskakującym autorską interpretacją otaczającej rzeczywistości. W fotografiach Kossakowskiego zachwyca jego zamiłowanie do bryły, formy oraz detalu. Najważniejsza dla artysty bowiem, nawet gdy na fotografiach uwieczniał ludzi, były kompozycja i szczegół. Równie istotnym w rozważaniach dotyczących fotografii Kossakowskiego jest motyw światła, który stał się bohaterem wielu z jego fotografii, uwidoczniony również w prezentowanej tu pracy z cyklu ‘Apostołowie’.