Eugeniusz Zak, urodzony w żydowskiej rodzinie na terenach dzisiejszej Białorusi, był jednym z najwybitniejszych polskich malarzy pierwszej połowy XX wieku, działając głównie we Francji, ale także w Polsce i Niemczech. Uznawany jest za przedstawiciela neoklasycyzmu w malarstwie, związany z warszawską grupą RYTM (założoną w 1922 roku) oraz z kręgiem École de Paris. W 1904 roku zamieszkał na stałe w Paryżu, gdzie wystawiał na paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych czy Towarzystwa Narodowego Sztuk Pięknych. Nazwany „najbardziej paryskim Polakiem” przez francuskiego poetę i krytyka sztuki André Salomona, Zak w pełni zaadaptował francuskie tendencje artystyczne, rozpoczynając tam swoją profesjonalną edukację na École des Beaux-Arts i Académie Colarossi u Alberta Besnarda już rok po opuszczeniu rodzinnych stron. Najważniejszą cechą jego sztuki było tworzenie z wyobraźni, sięganie do motywów dawnej sztuki i ich dekoracyjne przekształcanie, przy czym za najdoskonalszą uważał sztukę wczesnego włoskiego renesansu. Bohaterami jego kompozycji byli „ludzie wolni” – rybacy, pasterze, kobiety z dziećmi, komedianci, tancerze, kuglarze, włóczędzy – czasem przedstawieni w pustych wnętrzach, czasem jako mieszkańcy Arkadii. Idylliczne pejzaże, malowane przez ciężko chorego artystę, ujawniały dysonans między pięknem przyjaznego człowiekowi krajobrazu a poczuciem przemijania. W oferowanym portrecie „Młodego mężczyzny z profilu” dostrzegalne są typowe dla Zaka elementy kompozycji, sugerujące melancholijny nastrój postaci: nieobecny wzrok skierowany „do wewnątrz”, opadająca głowa, brak szczegółów stroju, co prowadzi do depersonalizacji modela. Podobne cechy można odnaleźć u Amedeo Modiglianiego – obaj, reprezentanci Szkoły Paryskiej, unikali zaznaczania źrenic, nadawali sylwetkom wydłużone proporcje i stosowali powtórzenia formalne, typizujące postaci i podkreślające melancholię jako świadomą estetyczną postawę twórczą.