Eibisch był wybitnym polskim malarzem i pedagogiem, którego twórczość znacząco wpłynęła na rozwój polskiego malarstwa XX wieku. Urodzony w Lublinie, w latach 1912–1920 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. W 1922 roku, dzięki stypendium rządu francuskiego, wyjechał do Paryża, gdzie związał się z kręgiem artystów École de Paris, m.in. z Chaimem Soutinem, Mauricem Utrillem, Louisem Marcoussisem, Mojżeszem Kislingiem i Eugeniuszem Zakiem. Pobyt w Paryżu był kluczowy dla rozwoju jego stylu. W tym okresie Eibisch tworzył portrety, martwe natury i pejzaże o stężonej ekspresji, utrzymane w ciemnych, dramatycznych tonacjach, pokrewnych stylistyce Soutine’a. Jego sztukę promowali znani marszandzi Leopold Zborowski i Georges Bernheim. W 1939 roku Eibisch powrócił do Polski i osiadł w Krakowie, gdzie pracował jako profesor na tamtejszej Akademii, pełniąc funkcję rektora w latach 1945–1950. Po wojnie jego twórczość ewoluowała w kierunku koloryzmu. Wielokierunkowe uderzenia pędzla tworzyły w jego kompozycjach wielobarwną, migotliwą tkankę malarską; forma rozpływała się tu w zróżnicowanej, bogatej w wydatne impasty materii. W latach 50. i 60. Eibisch kontynuował eksplorację koloru i faktury, tworząc martwe natury, akty i pejzaże o intensywnej kolorystyce. Jego prace z tego okresu charakteryzują się bogactwem faktur i dynamiczną kompozycją barwną, w której forma często ustępuje miejsca ekspresji koloru. W 1960 roku w Nowym Jorku otrzymał prestiżową nagrodę Fundacji Solomona R. Guggenheima przyznawaną wybitnym malarzom.