Portrety tworzone przez Edwarda Dwurnika stanowią jeden z najciekawszych obszarów jego artystycznych poszukiwań. Dla wielu, zupełnie niesłusznie, jest to twórczość niezrozumiała i marginalna w kontekście ogromnej spuścizny, jaką pozostawił po sobie artysta. I choć taka opinia może być uzasadniona – portretów powstało znacznie mniej niż widoków miast, to właśnie w nich ujawnia się największa doza emocji. Dodatkowo, tworząc portrety, Edward Dwurnik wydaje się najbardziej sobą. O ile w cyklach takich jak „Sportowcy” czy „Podróże autostopem” mamy do czynienia z Edwardem Dwurnikiem-obserwatorem, reporterem – pewną trzecioosobową autokreacją, to już w portretach Dwurnik zdaje się mówić w pierwszej osobie. Choć oczywiście można w nich odnaleźć elementy charakterystyczne dla całej twórczości Dwurnika, takie jak ironia, groteska i reporterska narracja, to jednak głównie ta twórczość artysty pozwala spojrzeć głębiej w jego naturę. W portretach ujawnia się to, co w innych pracach twórcy jest całkowicie zakryte, czyli osobista relacja artysty do podmiotu. I jakkolwiek nie zabrzmi to ironicznie, zwłaszcza w kontekście prezentowanej pracy, to portrety Dwurnika pozwalają zobaczyć więcej. Prezentowana praca ma wyjątkową siłę perswazji. Przedstawia nagiego mężczyznę, który surowym wzrokiem wpatruje się w widza. Na stole obok portretowanego stoją butelka i szklanka. Jest to portret człowieka, który widział już wszystko. Człowieka, który jest już ponad sumą doświadczeń lat minionych. To portret człowieka całkowicie wolnego. Dla Edwarda Dwurnika od zawsze ogromną inspiracją było codzienne życie oraz wspomnienia, a ważne postacie chętnie uwieczniał na płótnie oraz papierze. Pierwsza z osób, której rysy młody malarz namiętnie kreślił, to dziadek. Wąsaty pan o ułożonej fryzurze i równym przedziałku często był świadkiem i bohaterem wczesnych prób malarskich i rysunkowych młodego artysty. Władysław Dwurnik przed wojną pracował jako drukarz, potem został członkiem Polskiej Partii Robotniczej oraz oficerem milicji. Jego charyzmatyczna postać, a także fakt, iż dziadek był dla dziecka jak ojciec, sprawił, że to właśnie na jego rysach Edward Dwurnik uczył się przedstawiania postaci ludzkiej. Postacie pojawiały się także już w pierwszych cyklach, m.in. w „Podróżach autostopem”. Byli to turyści zwiedzający polskie miasta, mieszkańcy, przechodnie, milicjanci, sprzedawcy, wędkarze. Anonimowi bohaterowie, reprezentanci różnych zawodów, rozpoznawalni po atrybutach czy strojach, byli licznie przedstawiani wśród budynków oraz zabytków. Wszystkich łączyło jedno: stanowili lekko przerysowane, karykaturalne figury znane z ulic polskich miast. Na płótnach w gąszczu kształtów i linii możemy dostrzec zarówno parę trzymającą się za ręce w trakcie przechadzki, jak i dwóch bijących się, podchmielonych mężczyzn. Te barwne postacie stawały się równymi budynkom bohaterami cyklu, a ich obecność pozwała artyście oddać ducha oraz atmosferę wielu, zarówno dużych, jak i mniejszych polskich miast. W wywiadach malarz wielokrotnie przyznawał, że jego największą fascynacją pozostają ludzie oraz otaczająca ich codzienność. W 1968, we wniosku o stypendium artystyczne, pisał: „Interesują mnie przeciętni Polacy, uważam, że znam ich sprawy, ubiór, zwyczaje, przekonania, żargon – kocham ich i mam radość wystawić im pomnik swoim malarstwem”. Charakterystyczną cechą twórczości artysty w ostatnich latach spędzonych na uczelni oraz zaraz po nich była narracyjność. Malarz ukazywał całą akcję na jednej płaszczyźnie, a jego bohaterowie jednocześnie szli do pracy, wykonywali obowiązki, wracali do domu. Wszystko działo się naraz, a postacie mnożyły się. Cykl „Sportowcy”, Dwurnik poświęcił ludziom wegetującym, nieraz z najniższych warstw społecznych. Jego bohaterowie palili niezwykle popularne w owym czasie, ale również bardzo tanie papierosy marki Sport. W podobny sposób przedstawił ważne wydarzenia z polskiej historii oraz członków klasy robotniczej w cyklu „Robotnicy”. Jednak nie wszyscy bohaterowie płócien Dwurnika to postacie anonimowe. W poruszającym i refleksyjnym cyklu „Od grudnia do czerwca” artysta przedstawił 93 osoby, które zginęły w czasie stanu wojennego. Dwurnik chętnie portretował także znane osobistości ze świata sztuki, muzyki, literatury oraz z własnego otoczenia. Były to swoiste wizualne opowieści o wybranych osobach – centralnie przedstawioną postać otaczały czasem zdjęcia z dzieciństwa, należne jej atrybuty, innym razem były to fragmenty życiorysu. Każda z prac zawierała imię i nazwisko oraz datę urodzenia portretowanego. W charakterystyczny dla siebie sposób pozujących przedstawiał w szerokiej gamie barwnej, malując dość płasko, z cienką linią konturu. Tę metodę obrazowania, mogącą kojarzyć się z estetyką komiksową, artysta doprowadził do perfekcji, przez co był w stanie sprytnie uchwycić znamienne dla danej postaci cechy fizyczne oraz przemycić informacje na temat charakteru pozującego.