Bronisław Piotr Kopczyński od około 1895 roku pobierał naukę rysunku w Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, gdzie korzystał ze wskazówek Wojciecha Gersona. W latach 1902 - 1905 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Józefa Unierzyskiego i Teodora Axentowicza, następnie w semestr 1911/12 pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego oraz Jacka Malczewskiego. W 1906 r. zamieszkał na stałe w Warszawie, gdzie czynnie uczestniczył w życiu artystycznym miasta, dużo wystawiając. Należał do stowarzyszenia artystycznego Pro Arte oraz od 1918 r. był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Kopczyński malował głównie akwarelą. Głównym tematem jego twórczości była przede wszystkim zabytkowa architektura. Często jeździł po Polsce, malując zabytkowe kościoły, zamki, domy, wnętrza, malownicze zaułki, kapliczki. Najwięcej prac poświęcił Warszawie, chodź uznaniem krytyki cieszyły się również cykle „Lublin” (1918), „Stare Wilno” (1925), „Szlakiem Trylogii” (1936), „Polski wschód” (1938). Chociaż jego prace mają dużą wartość dokumentalną, artysta nie ograniczał się do dokumentacyjnego odtwarzania widoku zabytków. Bardzo często wprowadzał nastrój pełen refleksji i sentymentu. Podobnie jak na prezentowanej w ofercie pracy, fasady i elementy architektury wyłaniają się zza mgieł. Posługiwał się najczęściej miękkim i niespokojnym konturem, w których wybrzmiewają echa secesyjnej stylizacji. Prezentowana w ofercie praca jest reprezentowanym przykładem malarstwa artysty.